تاثیر عملیات حرارتی پیرسختی H۹۰۰ و H۱۱۵۰ بر قابلیت ماشین کاری فولاد زنگ نزن ۱۵-۵PH

فولاد ۱۵-۵ PH فولادی زنگ نزن با زمینه مارتنزیتی است که با فرآیند پیرسختی، سختی و استحکام آن افزایش می یابد. سختی بالا و ضریب هدایت حرارتی پایین این فولاد سبب سایش شدید ابزار و بالا بودن نیروی تراش و افزایش زبری سطح قطعه کار می شوند. روش متداول در تولید قطعات از این جنس، ماشین کاری در حالت محلول جامد (انحلال) با حداکثر سختی ۳۵HRC می باشد. سپس به منظور افزایش استحکام از عملیات سخت کاری استفاده می گردد. در این مقاله به منظور تحلیل تاثیر عملیات حرارتی پیرسختی بر قابلیت ماشین کاری این فولاد، دو عملیات حرارتی متداول H۹۰۰ و H۱۱۵۰ بر روی فولاد مذکور انجام شد و نتایج تراشکاری در هر عملیات انجام شده با نتایج تراشکاری در حالت محلول جامد مقایسه گردید. نیروی تراش در حین فرآیند به کمک دستگاه دینامومتر و زبری سطح قطعات پس از تراشکاری اندازه گیری شدند. نتایج نشان داد بهترین شرایط از نقطه نظر کاهش نیروی تراش و زبری سطح در حالت H۱۱۵۰ حاصل می شود. مقایسه بین تراشکاری در حالات H۹۰۰ و محلول جامد نیز نشان می دهد اگرچه میانگین نیروی تراش در وضعیت H۹۰۰ تقریبا ۲۲درصد بیشتر از حالت محلول جامد می باشد، اما متوسط زبری سطح، در حالت H۹۰۰، ۱۷درصد بیشتر از حالت محلول جامد است. به علاوه انجام تراشکاری در حالت H۹۰۰ سبب می شود که عیوبی مانند «لغزش جانبی» سطح قطعه کار و «شخم زنی» توسط ابزار، در مقایسه با تراشکاری در حالت محلول جامد کاهش یابد.

کلیدواژه ها:

فولاد ۱۵-۵ PH ، پیرسخت کردن ، نیروی تراش ، زبری سطح