بررسی الگوی مسکن ایرانی در دوره قاجار بر اساس فلسفه ساختارگرایی

از آن جایی که خانه برای آرامش روح انسان در فضا می باشد باید روح مکان در اولویت اول انسان قرار گیرد. خانه های تاریخی دوره قاجار این آرامش را با گونه ها و عملکرد های مختلف در معماری ایران تحت تاثیر قرار داده اند . خانه مکانی برای تشکیل اعضای خانواده برای رسیدن به هویت که ارزش های انسانی را شکوفا می بخشد. معماری بناهای دوره قاجار از محرمیت و رعایت فضاهای اندرونی و بیرونی و طرح های خوش صفا خوش منظر بوده که از لحاظ طرح ها و اجرای ساختمان سازی از غرب الگو گرفته است . معماری باید نیاز های روحی ،روانی و فیزیکی فرد را با محیط افراد تامین کند. و ساختار و چهارچوبی برای انجام دادن فعالیت ها میسر کند. ساختارگرایی الگویی است که چهار چوب معناده پدیده های فرهنگی را در قالب زبانشناسی کشف می کند. ساختارگرایان و نشانه شناسان با ریختن عناصر معناده پدیده های فرهنگی در این قالب های معنادار (واژگان) و تحلیل روابط نحوی آن ها به تحلیل ساختاری و کشف الگوهای زبانی این پدیده ها می پردازند و از آنجا که معماری نیز یک مقوله فرهنگی است، در زمره این آیین قرار می گیرد. در ساختارگرایی معماری ایران هدف بررسی زبان(Langue)و کشف جوهره ی الگوهای سازنده آن می باشد تا بتوان آن ها را در گفتار(Parole)محاوره ایی که همان طراحی است به کار گرفت. نقش خانه های قاجاریه در زندگی انسان در معماری ابنیه های ایران در جایگاه ممتاز و به ویژه مولفه های متاثر در مقایسه سایر دوره ها از چشم نوازی بالاتر از تصورات انسان در تاریخ بشریت سیطره یافته اند. پژوهش مورد مطالعه به لحاظ روش تحقیق از نوع توصیفی و تحلیلی بوده است و روش جمع آوری داده ها و اطلاعات از طریق روش اسنادی و کتابخانه ای با استفاده از فیش برداری از کتب معتبر و مقالات گردآوری شده است.

کلیدواژه ها:

مسکن ، دوره قاجار ، الگو ، فلسفه ، ساختارگرایی