بررسی ارتباط عوامل استرس زای شغلی با متغیرهای دموگرافیک در کارکنان مراکز بهداشتی درمانی شهرستان گرگان در سال ۱۴۰۰

مقدمه: استرس شغلی را می توان روی هم جمع شدن عامل های استرس زا دانست. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط عوامل استرس زای شغلی با متغیرهای دموگرافیک در کارکنان شبکه بهداشت و درمان شهرستان گرگان در سال ۱۴۰۰ انجام گرفت. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، ۱۹۲ نفر از کارکنان مراکز جامع سلامت شهری و روستایی، پایگاه های سلامت و خانه های بهداشت در مطالعه شرکت کردند. از روش نمونه گیری طبقه ای تصادفی و برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه روا و پایای مقیاس استرس شغلی استفاده شد. داده ها در نرم افزار SPSS-۲۳ و با آزمون های من ویتنی و کروسکال والیس تحلیل شدند.  یافته ها: از کل کارکنان، ۹/۵۹ درصد زن، ۴/۳۴ درصد در گروه سنی ۴۰-۳۱ ساله، ۸/۶۸ درصد متاهل و ۵۰ درصد دارای تحصیلات کارشناسی بودند.  بالاترین نمره در بعد نقش (۸۰/۰ ± ۸۶/۳) و پایین ترین نمره در بعد ارتباط (۷۸/۰ ± ۴۰/۲) بود. نمره کلی استرس شغلی ۶۵/۲ ± ۰۶/۲۲ بدست آمد. بین گروه سنی با میزان استرس شغلی در کارکنان مراکز بهداشتی درمانی شهرستان گرگان در سال ۱۴۰۰ ارتباط معناداری مشاهده شد (۰۳۲/۰ = P). همچنین سایر متغیرهای دموگرافیک ارتباط معناداری با میزان استرس شغلی نداشتند (۰۵/۰< P). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر بیانگر سطح متوسط نمره کلی مقیاس عوامل تنش زای شغلی در کارکنان مراکز بهداشتی بود. بنابراین ضروری است تا با بررسی میزان شیوع اختلالات روانی و شناسایی عوامل موثر بر آن در کارکنان و با انجام مداخلات لازم در جهت بهبود وضعیت روانی آنان اقدام و از افزایش و شیوع آن پیشگیری نمود.

کلیدواژه ها:

مراکز بهداشت ، استرس شغلی ، کارکنان