اثربخشی آموزش درمان مبتنی بر مثبت اندیشی برتنظیم شناختی هیجانات و افکارمنفی تکرارشونده در دانشجویان مبتلا به کرونا

هدف: هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش درمان مبتنی بر مثبت اندیشی بر تنظیم شناختی هیجانات و افکار منفی تکرارشونده در دانشجویان مبتلا به کرونا در دانشگاه صنعتی اصفهان بود. روش: این پژوهش به روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه آزمایش و کنترل انجام شد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل دانشجویان کارشناسی و کارشناس ارشد دانشگاه صنعتی اصفهان بود. روش نمونه گیری در پژوهش حاضر به صورت نمونه گیری در دسترس که ۳۰ دانشجو به عنوان گروه آزمایش و ۳۰ دانشجو به عنوان گروه کنترل انتخاب و گروه آزمایش در معرض آموزش مهارتهای مثبت اندیشی قرار گرفت. ابزارهای مورد استفاده پژوهش حاضر پرسشنامه افکارمنفی تکرارشونده اهرینگ و همکاران (۲۰۱۰) و پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی و همکاران (۲۰۰۱) بود. هر یک از گروه ها دو بار مورد اندازه گیری قرار گرفتند. اندازه گیری اول با اجرای یک پیش آزمون و اندازه گیری دوم با اجرای یک پس آزمون انجام گرفت. گروه آزمایش در معرض متغیر مستقل (آموزش مهارتهای مثبت اندیشی) طی ۱۰ جلسه ۱ ساعته قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس برای تاثیر آموزش درمان مبتنی بر مثبت اندیشی بر تنظیم شناختی هیجانات و افکار منفی تکرار شونده در دانشجویان مبتلا به کرونا در گروه ها در مرحله پس آزمون و پس از کنترل اثر پیش آزمون نشان داد که تفاوت دو گروه در پس آزمون معنادار است.نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که تاثیر آموزش مهارتهای مثبت اندیشی بر تنظیم شناختی هیجانات و افکارمنفی تکرارشونده در دانشجویان مبتلا به کرونا موثر است.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر مثبت اندیشی ، تنظیم شناختی هیجانات ، افکارمنفی تکرارشونده ، دانشجویان ، کووید۱۹