بررسی شاخص های رشد هوشمند در برنامه ریزی نوین شهری

توسعه هوشمند شهر در راستای جلوگیری از پراکنده روی شهرها و کاهش توسعه های بدون برنامه به وجود آمده است. تیوری رشد هوشمند ترکیبی از حمل و نقل و برنامه ریزی شهری است که روی رشد در داخل شهر تمرکز دارد و در مقابل پراکندگی، روی فشرده سازی شهر تاکید دارد و طرفدار کاربری های فشرده، است. به دنبال مسائل زیست محیطی، مبحث توسعه پایدار در سال ۱۹۸۷ از طریق گزارش براندلند مطرح گردید. در همین زمینه، نظریه پردازان برنامه­ریزی شهری مقوله شهر پایدار و در قالب آن رشد هوشمند را در دستور کار قرار دادند. رشد پراکنده شهری، گسترش فیزیکی سریع و بی برنامه شهرها و در پی آن استفاده بی رویه از وسایل نقلیه موتوری، این مکان ها را با چالش های زیست محیطی فراوانی مواجه کرده است که حاصل آن افزایش آلودگی های محیطی و از بین رفتن زمینهای کشاورزی و افزایش هزینه زیرساخت های شهری بوده است. بنابراین جهت سامان دهی به چنین رشدی، از الگوهای نوین برنامه ریزی همچون رشد هوشمند استفاده می شود که این الگو بر افزایش تراکم شهری، اختلاط کاربری ها و کاهش استفاده از اتومبیل تاکید دارد و هدف اصلی آن تامین سلامتی و رفاه شهروندان است، رشد هوشمند شهری بیان کننده آن نوع از توسعه است که در آن ترویج حیات مدنی و سرزندگی اجتماعی، حمل و نقل عمومی و کاستن از اثرات نامطلوب زیست محیطی، در صدر ملاحظات برنامه­ریزان و طراحان شهری قرار می­گیرد و احیای شهر به عنوان محیط سالم و فعال که بتواند آینده­ای مطلوب را برای تمام شهروندان تامین نماید.

کلیدواژه ها:

رشد هوشمند ، برنامه ریزی نوین شهری