اثربخشی امید درمانی گروهی بر اساس آموزه های اسلامی بر سازگاری و احساس خودکارآمدی سالمندان

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی امید درمانی گروهی براساس آموزه های اسلامی بر سازگاری و احساس خودکارامدی سالمندان میباشد. روش تحقیق شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با یک گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه ی سالمندان شهر اصفهان در اردیبهشت ماه سال ۱۳۹۹ بود که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس ۲۶ نفر سالمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل ۱۳) نفر) و گروه آزمایش ۱۳) نفر) قرار داده شدند. برای ارزیابی از پرسشنامه های سازگاری اجتماعی بل (۱۹۶۲)، مقیاس خودکارامدی عمومی شرر و همکاران (۱۹۸۱) استفاده شد. همچنین بسته آموزشی امید درمانی مبتنی بر آموزه های دینی در طی ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای بر روی گروه آزمایش اجرا گردید. داده های به دست آمده با استفاده از نرمافزار spss-۲۴ و با روش تحلیل کوواریانس تجزیهوتحلیل گردید. نتایج به دست آمده نشان داد که آموزش امید درمانی بر اساس آموزه های اسلامی بر افزایش سازگاری اجتماعی و خودکارامدی سالمندان موثر است. درنتیجه روانشناسان میتوانند از امید درمانی گروهی مبتنی بر آموزه های اسلامی به عنوان رویکردی مفید برای بهبود کیفیت زندگی سالمندان استفاده نمایند.

کلیدواژه ها:

امید درمانی بر اساس آموزه های اسلامی ، خودکارامدی عمومی ، سازگاری اجتماعی.