بررسی محیط زیستی روشهای تعمیر و بازسازی لوله در روش حفاری روباز شبکه توزیع آب

شبکه توزیع آب شهری یکی از اصلیترین ارکان سیستم توزیع آب است که نقشی پر رنگ در ارائه خدمات شهری و تامین سلامت و بهداشت مصرف کنندگان ایفا میکند. اما با گذشت زمان شبکه های توزیع آب دچار فرسودگی شده و همین امر به مرور، منجر به کاهش عملکرد سیستم میشود و اثرات اقتصادی و زیست محیطی هنگفتی بر جای میگذارد. با به کارگیری مدیریت مطلوب آب شهری میتوان سطح عملکردی شبکه را حفظ و ارتقا داد و از ایجاد خسارت تا حد ممکن جلوگیری کرد. اما برخی از راهکارهای مورد استفاده در کنار مزیتهایی که دارد، دارای اثرات زیست محیطی است که لازم است در انتخاب بهترین راهکار مدنظر قرار گیرد. در تحقیق حاضر ضمن معرفی روشهای تعمیر و بازسازی لوله ها در شبکه توزیع آب به عنوان یکی از راهکارهای مدیریت آب شهری، اثرات زیست محیطی روش حفاری روباز با استفاده از رویکرد ارزیابی چرخه حیات در چهار فاز تولید لوله، تخریب آسفالت، پرکردن ترانشه و تحکیم خاک و روکش آسفالت به ازای جایگذاری یک متر لوله چدن داکتیل در قطرهای ۱۰۰ ، ۲۰۰ و۴۰۰ میلیمتر مورد ارزیابی قرار گرفته است. نتایج این تحقیق نشان داد که بیشترین اثرات زیست محیطی مربوط به فازهای تولید و تخریب آسفالت هستند و با افزایش قطر میزان بار زیست محیطی افزایش مییابد. بنابراین کارگذاری یک متر لوله چدن داکتیل با قطر۴۰۰ میلیمتر دارای بیشترین اثرات زیست محیطی بوده و این امر عمدتا به دلیل بیشتر بودن عملیات خاکی و مصرف مواد اولیه بیشتر نسبت به لوله هایی با سایز کمتر است.

کلیدواژه ها:

اثرات زیست محیطی ، ارزیابی چرخه حیات ، تعمیر و بازسازی شبکه توزیع آب ، حفاری روباز ، حفاری بدون ترانشه