مطالعه رفتار زیست تخریب پذیری نانوکامپوزیت های پلی وینیل الکل- نانوکریستال سلولز

در این پژوهش رفتار زیست تخریب پذیری نانوکامپوزیت های پلی وینیل الکل- نانوکریستال سلولز موردمطالعه قرار گرفت. فیلم های نانوکامپوزیت های حاوی درصدهای مختلف نانوکریستال سلولز (۳، ۶، ۹ و ۱۲ درصد وزنی) توسط روش قالب ریزی حلال تهیه شد. تاثیر نانوکریستال سلولز بر روی زیست تخریب پذیری نانوکامپوزیت های موردمطالعه قرار گرفت. آزمون های جذب آب و حلالیت در آب با غوطه وری نمونه ها در آب مقطر انجام شد. ضریب انتشار و بیشینه جذب رطوبت از روی منحنی های جذب تعیین شد. مشخص شد که رفتار جذب آب نمونه ها از قانون فیک تبعیت می کند. بیشینه جذب آب و ضریب انتشار نمونه ها با افزایش درصد نانوکریستال سلولز کاهش یافت؛ بااین وجود انحلال پذیری در آب افزایش نشان داد. زیست تخریب پذیری فیلم ها با غوطه وری نمونه ها در محلول آنزیمی سلولاز و دفن در خاک موردپژوهش قرار گرفت. نتایج نشان داد که افزودن نانوکریستال سلولز موجب افزایش افت وزن نمونه ها در محیط آنزیمی و کاهش آن در محیط خاک می شود. تخریب محدود نمونه ها در محیط خاک به شکل گیری برهمکنش های قوی با مواد جامد خاک که مانع دسترسی گروه های عاملی می شوند نسبت داده شد. نمونه های با درجه هیدرولیز پایین در هر دو محیط آنزیمی و خاک دچار تخریب شدید شدند، درحالی که نمونه های با درجه هیدرولیز بالا تحت این شرایط در برابر زیست تخریب پذیری سرسختی نشان دادند.

کلیدواژه ها:

زیست تخریب پذیری ، نانوکریستال سلولز ، ضریب انتشار ، تخریب آنزیمی ، دفن در خاک