بررسی اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر نظریه انتخاب و واقعیت درمانگری بر میزان بهزیستی روان شناختی، خودتنظیمی هیجانی و انطباق اجتماعی

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر نظریه انتخاب و واقعیت درمانگری بر میزان بهزیستی روان شناختی، خودتنظیمی هیجانی و انطباق اجتماعی در نوجوانان تحت پوشش سازمان بهزیستی شهر کرمانشاه می باشد. پژوهش حاضر از بعد هدف کاربردی و و از نظر روش شناسی در زمره طرح های نیمه آزمایشی با گروه آزمایشی و کنترل می باشد. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه خود تنظیمی میلر و براون (SRQ) (۱۹۹۱)، پرسشنامه ساز گاری فردی و اجتماعی کالیفرنیا، ثورپ، کلارک و تیگز(CPI)(۱۹۵۳) و پرسشنامه بهزیستی روانی کی یز و ماگیارمو (۲۰۰۳) می باشد. آزمودنی ها در این طرح بر اساس پایه تحصیلی و پیشرفت تحصیلی به دو گروه تقسیم شدند. افراد مورد مطالعه را نوجوانان ۱۴ تا ۱۸ ساله ای تشکیل می دادند که دارای دو ویژگی بودند. یکی آنکه عضو سازمان بهزیستی بوده اند. دوم از مشکلات ناسازگاری در مدرسه رنج می بردند که به مراکز مشاوره سطح شهر ارجاع داده شده بودند. در این میان ۳۰ نفر از دانش آموزانی که در آزمون های ورودی نمرات پایینی در پاسخ گویی به پرسش نامه های پژوهش کسب کرده بودند به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. این دانش آموزان به صورت تصادفی در قالب دو گروه آزمایشی و کنترل تقسیم شدند و آزمون بر روی آنها صورت گرفت. این دانش آموزان به مدت ۵۶ روز و هرهفته (هشت جلسه) مشاوره گروهی به روش واقعیت درمانگری مبتنی بر نظریه انتخاب را دریافت کردند. در مقابل اعضای گروه کنترل هیچ گونه آموزشی به آنها داده نشد. تحلیل فرضیه های پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیری(مانکوا) بررسی شدند. نتایج تحقیق نشان داد که اثر بخشی آموزش گروهی واقعیت درمانگری مبتنی بر نظریه انتخاب و میزان بهزیستی روان شناختی، خودتنظیمی هیجانی و انطباق اجتماعی در نوجوانان در مرحله پس آزمون تغییرات چشمگیرتری نسبت به مرحله پیش آزمون داشته است. بنابراین این نوع آموزش در مرحله پس آزمون اثربخش بوده است.

کلیدواژه ها:

واقعیت درمانگری گروهی ، نظریه انتخاب ، بهزیستی روان شناختی ، خودتنظیمی هیجانی و انطباق اجتماعی