تبیین الگوهای طراحی فرم معماری با رویکرد تامین شرایط آسایشی در فضاهای باز محلات مسکونی(مطالعه موردی: شهر تهران)

محدوده ی آسایش حرارتی محدوده ای است از دما و رطوبت که در آن ساز و کار تنظیم حرارتی بدن در حداقل فعالیت خود باشد. با توجه به وجود اقلیم های متنوع در ایران، طراحی معماری باید با توجه به شرایط اقلیمی انجام شود؛ به ویژه در مواقعی که شرایط حرارتی بحرانی باشد اهمیت بیشتری داشته و به مهمترین چالش ذهنی معمار تبدیل می شود. یکی از مهمترین موارد در طراحی خوب ساختمان، تامین آسایش حرارتی استیکی از مهمترین اصول طراحی آن، توجه به آسایش حرارتی به منظور ارتقای کیفیت فضا و جلب رضایت کاربران است. به دلیل تفاوت های اقلیمی موجود در فضای باز و بسته به روش متفاوت جهت اندازه گیری آسایش حرارتی محیط های باز نیاز است؛ که از تلفیق شاخص دمای متوسط تابشی با ملاحظه تاثیر رطوبت، دما، تابش های مستقیم، غیر مستقیم و وزش باد و شاخص های مربوط به خصوصیات فردی کاربر نظیر جنسیت، سن، نوع فعالیت و پوشش، برای محاسبه دمای معادل فیزیولوژیکی به دست آمده است .در زمان معاصر با توجه به افزایش جمعیت شهرها و افزایش نیاز به فضاهای مسکونی و فضای تردد مسئله فضاهای باز و اجتماعی و نقش آن در تامین آسایش انسان کمتر مورد توجه قرار گرفته است که در این پژوهش سعی در یافتن مولفه های طراحی فضاهای باز محلات مسکونی موثر در تامین آسایش حرارتی ساکنین شده است و همچنین با استفاده از روش توصیفی تحلیلی و مروری بر پژوهش های انجام شده در داخل و خارج از کشور و تجربیات مشابه، ابتدا به استخراج مولفه های فرم شهری تآثیرگذار بر آسایش حرارتی فضاهای باز شهری در سلسله مراتبی از بافت تا بنا پرداخته می شود .

کلیدواژه ها:

معماری ، فضای باز محلات ، شهرداری تهران