ارزیابی وضعیت محرومیت نسبی فردی و گروهی درشهر تبریز و تاثیرشبکه های اجتماعی مجازی برآن
محل انتشار: مجله مطالعات اجتماعی اقوام، دوره: 1، شماره: 1
سال انتشار: 1399
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 212
فایل این مقاله در 31 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JUSSE-1-1_006
تاریخ نمایه سازی: 25 خرداد 1401
چکیده مقاله:
هدف این پژوهش بررسی وضعیت محرومیت نسبی فردی وگروهی در شهر تبریز و تاثیر شبکههای اجتماعی مجازی بر آن است. محرومیت نسبی در این تحقیق دردو بعد محرومیت نسبی فردی و محرومیت نسبی گروهی (درسه بعد فرهنگی، اقتصادی و سیاسی) سنجش و مورد تحلیل قرار گرفته است. روش پژوهش پیمایش و جامعه آماری شامل شهروندان بالای ۱۵ سال تبریزی است که ۴۴۴ نفر از طریق فرمول کوکران تعیین شده است. روش نمونهگیری خوشهای چند مرحلهای است و نمونههای هرخوشه به صورت تصادفی سیستماتیک انتخاب شدهاند. یافتهها نشان میدهد که میزان محرومیت نسبی گروهی بیشتر از محرومیت فردی است. از بین ابعاد محرومیت نسبی گروهی نیز بعد فرهنگی محرومیت گروهی به مراتب بالاتر از ابعاد اقتصادی و سیاسی است. بررسی تاثیر شبکههای اجتماعی مجازی بر محرومیت نسبی نشان داد که «حضور با هویت واقعی در شبکه های اجتماعی مجازی» باعث کاهش محرومیت نسبی فردی و «ناراحتی ازمحرومیت» میشود. همچنین «مدت استفاده از شبکههای اجتماعی مجازی» باعث افزایش محرومیت نسبی گروهی و «فعال بودن کاربران» در این شبکهها افزایش «ناراحتی و دلخوری از محرومیت گروهی» و «مدت استفاده» افزایش «امید به بهبود محرومیت گروهی» را در پی دارد. نتیجه به دست آمده نشان میدهدکه میزان اثرگذاری شبکههای اجتماعی مجازی بر محرومیت نسبی به کیفیت استفاده کاربران از این شبکهها بستگی دارد و نوع مواجهه و بهرهمندی از این شبکهها، اثرات متفاوتی بر محرومیت نسبی به همراه دارد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
حسین حیدری
دانش آموخته دکترای جامعه شناسی سیاسی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات اجتماعی جهاددانشگاهی؛ تهران. ایران
باقر ساروخانی
استاد گروه جامعه شناسی دانشگاه آزاد اسلامی ، واحد علوم و تحقیقات؛ تهران، ایران.
مهرداد نوابخش
استاد گروه جامعه شناسی دانشگاه آزاد اسلامی ، واحد علوم و تحقیقات؛ تهران، ایران.