آزادی و حدود آن در قوانین اساسی ایران و جهان

آزادی از جمله حقوق اساسی و بنیادی در جامعه انسانی است که هر فرد به سبب انسان بودن مستحق آن است، به طوری که در تمام ادیان الهی و بسیاری از مذاهب بر آن تاکید شده است.در طول تاریخ و در تمدنهای گذشته، آزادی به عنوان یک دغدغه مهم اجتماعی محسوب میشد به طوری که تمام فلاسفه و دانشمندان علوم انسانی به نحوی بر آن تاکید داشته و بسیاری از نوشته ها و کتب و نظریه های آنها در حوزه علوم انسانی به آن اختصاص داشته یا به نوعی به آن مرتبط بوده است. اگر چه در دوران قبل از مدرنیته (زمانیکه هنوز قانون مدونی در جوامع وجود نداشت) با وجود اینکه نخبگان اجتماعی، مصلحان و کسانی که به نحوی در راستای تحقق حقوق فردی و اجتماعی تلاش میکردند و سعی بر نهادینه کردن این حقوق داشتند، هیچ قانون مدونی که مورد قبول همه مردم اعم از شهروندان و حاکمان باشد تدوین نشده بود اما به طور مستمر و فعال، آزادی به عنوان یک مطالبه بشری مطرح بود تا اینکه پس از تحولات اجتماعی بزرگ و ظهور دوران مدرنیته بخصوص پس از جنگهای جهانی اول و دوم موضوعی تحت عنوان قانون و حقوق گنجانده شده در آن مورد قبول جوامع بشری قرار گرفت که آزادی، شاه بیت تمام محتویات آن بود و تا جایی پیش رفت که این حق اساسی در اسناد عالی حقوقی بین المللی و نیز قوانین اساسی کشورهای جهان بر آن تاکید شده و هر کشور بنابر معیارهای حاکم بر آن جامعه به تعیین و تبیین جنبه های مختلف حق آزادی و چارچوب آن پرداخته است. مقاله پیش رو با تکیه بر اسناد عالی بین المللی از جمله اعلامیه جهانی حقوق بشر به بیان برخی از مهمترین آزادیهای بیان شده در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و اشتراکات و انطباقات آن با قوانین اساسی سایر کشورهای جهان میپردازد.

کلیدواژه ها:

آزادی ، قانون اساسی ، حقوق اساسی ، حقوق بشر ، حقوق تطبیقی