مقایسه تطبیقی نظام دادرسی افتراقی اطفال و نوجوانان در ایران و اسناد بین المللی با تاکید بر کنوانسیون حقوق کودک ۱۹۸۹

اطفال و نوجوانان سرمایه های معنوی هر جامعه محسوب میشوند؛ که سلامت روح و جسم آنها تضمین کننده سلامت جامعه در آینده خواهد بود. بنابراین مسائل آنان از جمله بزهکاری این گروه نیازمند اختصاص تدابیر ویژه و مجزا میباشد. در مقاله حاضر، خطوط اصلی پیشگیری از جرائم اطفال با تضمینات نهادهای قضایی اطفال و نوجوانان مورد بررسی قرار گرفته است. در این راستا هنگام دستگیری طفل یا نوجوان در اداره پلیس و در ادامه آن در مرحله تحقیقات مقدماتی، چنانچه رفتار کنشگران این نهادها با طفل یا نوجوان بزهکار کرامت مدار نباشد، میتواند آثار کمانه ای فراوانی برای وی و جامعه به همراه داشته باشد. استفاده از تدابیری چون قضا زدایی، رعایت حقوق دفاعی و تناسب در صدور قرارهای کیفری بر مبنای پرونده شخصیت در این مرحله میتواند از ادامه فرایند کیفری جلوگیری کند؛ در مرحله دادگاه نیز با در نظر گرفتن معیارهای دادرسی عادلانه، استفاده از مشاور و مددکار اجتماعی، استفاده از جایگزین های حبس، مانند تعویق صدور حکم و تعلیق اجرای مجازات، میتوان از فرستادن طفل یا نوجوان به کانون اصلاح و تربیت جلوگیری نمود. با به کارگیری همه این تدابیر، چنانچه به عنوان آخرین راهکار طفل یا نوجوان به کانون اصلاح و تربیت فرستاده شد، برنامه های اصلاحی این نهاد میتواند در امر باز اجتماعی شدن وی کمک فراوانی کرده و در نهایت از تکرار جرم این افراد پیشگیری نماید که همه ی این تدابیر، با تکیه بر تخصص گرایی، جلب مشارکت مردمی و با تاکید برضرورت موضوع پیشگیری از جرم علی الخصوص جرایم اطفال و نوجوانان در جمهوری اسلامی ایران به منصه ی ظهور خواهد رسید

کلیدواژه ها:

پیشگیری ، بزهکاری ، دادگاه و دادسرا ، عدالت کیفری ، اطفال و نوجوانان