اذن خواهی فرزند نابالغ در آیه استئذان (نور، ۵۸) از منظر فقه تربیتی

اذن خواهی فرزند نابالغ در آیه استیذان (نور، ۵۸) یکی از مسائل اختلافی فقه تربیتی است، برخی فقها به ظاهر آیه تمسک کرده و کودک نابالغ را مکلف دانسته و حکم مزبور را از مستثنیات قاعده عدم تکلیف کودک نابالغ شمرده اند و در مقابل عده دیگری از فقها، مستفاد از آیه را تکلیف والدین دانسته و بر آنان واجب نموده اند که استیذان را به فرزند نابالغ خود آموزش داده و آن ها را بر این سیره تربیت نمایند، در دلالت آیه بر استحباب اذن خواهی یا وجوب آن نیز اختلاف نظر پیدا کرده اند. تحقیق حاضر که به صورت کتابخانه ای و به روش توصیفی _ تحلیلی است درصدد آن است که این دو برداشت از آیه را دوباره بررسی کرده و آن را با توجه به ادله و قواعد مستفاد از آیات و روایات ارزیابی نماید نتایج ارزیابی در این پژوهش نشان می دهد که مکلف دانستن کودک نابالغ و مستثنی شمردن آن از قاعده عدم تکلیف کودک نابالغ صحیح نبوده و آیه درصدد بیان تکلیف پذیری والدین به لسان اذن خواهی کودک است، کما این که حکم مستفاد از آیه شریفه استحباب نبوده و قرائن داله بر وجوب آن دلالت دارد؛ بنابراین بر پدر و مادر واجب شده است که به کودکان نابالغ خود برای ورود به خلوت والدین، ادب استیذان را بیاموزند. 

کلیدواژه ها:

اذن ، فرزند ، نابالغ ، تمییز