مبانی انسان شناسی هرمنوتیک هایدگر و نقد آن از نظر علامه طباطبایی

آرا و اندیشه های هایدگر از جهات مختلفی قابل بررسی است. یکی از این جهات که تاثیر زیادی را بر متفکران نهاده است. دیدگاه های هرمنوتیکی هایدگر است که تحولی اساسی را در روش هرمنوتیک به وجود آورد. اندیشه هرمنوتیک هایدگر، تفسیر را از مولف محوری به مفسر محوری سوق داد. این چرخش هرمنوتیکی مبتنی بر مبانی انسانشناسی خاصی است. مبانی انسانشناسی هایدگر او را به سوی تلقی جدید از هرمنوتیک و اثرگذاری بر روش هرمنوتیکی فلاسفه بعد از خود کشاند؛ بنابراین برای نقد و بررسی دیدگاه هرمنوتیکی هایدگر میبایست مبانی انسانشناسی وی را به نقد کشانید. نگارنده بر این باور است که اگرچه یکی از نگاه های جدید به انسان، دیدگاه هایدگر در مورد تعریف انسان به عنوان » دازاین« میباشد، اما این تلقی از یکسونگری و عدم جامعیت رنج میبرد؛مضافا بر این اینکه این برداشت از انسان خود مبتنی بر سرشت ثابت انسان میباشد که هایدگر آن را نادیده انگاشته است. همچنین هایدگر اصالت را به جمع میدهد در نتیجه اصالت فرد انسان از بین میرود و آزادی فردی بیمعنا میشود. پژوهش حاضر درصدد است که در این مختصر به نقد و بررسی دیدگاه هایدگر با استفاده از علامه طباطبایی بپردازد.

کلیدواژه ها:

انسان شناسی ، هرمنوتیک هایدگر ، نقد ، علامه طباطبایی