توسعه گردشگری ساحلی (مطالعه موردی چابهار)

یکی از ظرفیت های بالقوه در گردشگری ایران، دریا و ساحل است که هم ابعاد گسترده ای برای سرمایه گذاری دارد و هم جذابیت بالای توریستی برخوردار است. کشور ما ایران یکی از محدود کشورهایی جهان است که به دلیل موقعیت جغرافیایی ممتاز خود دارای انواع پدیده های طبیعی و زمین شناسی است. در این میان سواحل چابهار سالانه، بویژه در فصل بهار پذیرای عده کثیری از گردشگران ساحلی است. چابهار می تواند از مناطق پر بازده برای جذب گردشگر باشد. اهمیت این موضوع به واسطه وجود سواحل بسیار زیبا و بی نظیر، وجود آثار تاریخی و جاذبه های طبیعی، سیاحتی، مذهبی، فرهنگی، است. چابهار به واسطه همجواری با سایر کشورهای همسایه و نیز قرار گرفتن در مسیر محور ارتباطی با آسیا و سایر کشورهای منطقه و اهمیت استراتژیکی این موضوع برای رسیدن به توسعه چابهار و جذب گردشگر داخلی و خارجی و منافع سرشار از جذب گردشگر نسبت به سایر صنایع (صنعت، کشاورزی، خدمات و...) اهمیت بالایی را داراست با توجه به توان های بالقوه گردشگری ساحلی که در این منطقه وجود دارد. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر روش توصیفی – تحلیلی می باشد که در جهت دست یابی به استراتژی مطلوب توسعه گردشگری ساحلی و روند تاثیر آن در چابهار با استفاده از مدل تجزیه و تحلیل SWOT صورت گرفته است؛ و در نهایت از نقاط قوت و فرصتها و از بین بردن ضعفها و تهدیدات به منظور توسعه گردشگری ساحلی که به دنبال آن توسعه اقتصادی است در چابهار ارائه داد. در این مقاله به دنبال رسیدن به عامل یا عواملی هستیم که باعث گردد مناطق ساحلی چابهار از مواهب اقتصادی و فرهنگی صنعت گردشگری بهره ببرد و راهکارهایی جهت جذب بیشتر گردشگر و توسعه این صنعت در منطقه داشته باشیم.

کلیدواژه ها:

گردشگر ، مناطق ساحلی ، گردشگری ساحلی ، SWOT ، چابهار