کاربست نظریه پیوستگی جیمز روزنا در تحلیل سیاست منطقه گرایی دوره پهلوی دوم

هدف پژوهش حاضر بررسی منطقه گرایی ایران در دوره پهلوی دوم بر اساس رویکرد نظری جیمز روزنا و با استفاده از متغیرهای شخصیت تصمیم گیرنده، نقش، حکومت، جامعه و متغیر نظام بین الملل است. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی بوده و نتایج نشان داد که دو متغیر نظام بین الملل و شخصیت تصمیم گیرنده مهم ترین متغیرهای تاثیرگذار بر روند سیاست خارجی و منطقه گرایی ایران در این دوره بوده اند. سیاست منطقه گرایی ایران در دوره پهلوی دوم، همسو با ساختار قدرت در نظام بین الملل و بر اساس خوانش منافع ملی صورت گرفته است. ضمن اینکه ایران در این دوره، متاثر از ساختار نظام دو قطبی و جنگ سرد، همچنین بر اساس روحیات و شخصیت محمدرضا شاه، به عنوان مهم ترین فرد در تصمیم گیری و اجرای سیاست خارجی، خواهان کسب برتری و سرکردگی در منطقه بوده است.

کلیدواژه ها:

سیاست خارجی ، منطقه گرایی ، نظریه پیوستگی ، نظام بین الملل ، پهلوی دوم ، جیمز روزنا