بررسی رابطه استرس های تحصیلی دوران دانشجویی در برقراری ارتباط با بیمار

چکیده مقدمه: پژوهش حاضر در پی بررسی رابطه استرس­های تحصیلی دوران دانشجویی بر شکل­گیری ارتباط صحیح با بیمار می­باشد روش بررسی: تحقیق حاضر از نظر روش، توصیفی است جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانشجویان علوم پزشکی شیراز می­باشند. در این پژوهش، از پرسشنامه­های عوامل استرس­زای آموزشی و درسی دوران دانشجویی و مهارت­های ارتباطی، استفاده شد پس از بررسی روایی محتوایی، الفای کرونباخ پرسشنامه ها (۸۷/۰) و (۷۹/۰) محاسبه و سپس داده­های حاصل از پرسشنامه­ها به روش آماری رگرسیون تجزیه و تحلیل شد. نتایج: مقدار ضریب استاندارد مربوط به متغیرهای استرس محیط اموزشی (۳۶۳/۰- = ß)، استرس فارغ­التحصیلی (۲۰۵/۰- = ß) و استرس شرایط تحصیلی (۱۲۶/۰- = ß) با برقراری ارتباط با بیمار معنی­دار است بنابراین بیشترین مقادیر بتای متغیرهای پیش بین به ترتیب مربوط به استرس محیط آموزشی و پس از آن استرس فارغ­التحصیلی و در نهایت شرایط تحصیلی می­باشد همچنین اکثر دانشجویان موافق تدریس درس روانشناسی در رشته­های تحصیلی پزشکی هستند. نتیجه گیری: دانشجویان پزشکی هنگام برخورد با عوامل استرس­زای دوران دانشجویی، چنان تحت تاثیر افکارشان قرار می­گیرد که نسبت به ارتباط با بیماران و وضعیت بالینی آنان، حساسیت کمتری نشان می­دهد یا گاها در تشخیص بیماری دچار اشتباه می­شوند لذا پیشنهاد می­شود برنامه ریزان، به بازنگری برنامه رسمی آموزش پزشکی ایران که مهارت­های روانشناسی در آن گنجانده نشده است، بپردازند همچنین پیشنهاد می­گردد مطالعات بیشتری در زمینه مهارت­های روانشناسی نظیر مهارت­های ارتباطی،کنترل استرس و غیره انجام پذیرد. واژه های کلیدی: مهارت­های ارتباط با بیمار، شرایط تحصیلی، محیط آموزشی، استرس فارغ­التحصیلی

کلیدواژه ها:

Keywords: Interaction skills with patient ، Educational setting ، Educational situation ، Graduation stress ، واژه های کلیدی: مهارت­های ارتباط با بیمار ، شرایط تحصیلی ، محیط آموزشی ، استرس فارغ­ التحصیلی