بررسی تاثیر درمان مبتنی بر تاب آوری روانشناختی بر هیجان طلبی دانش آموزان بدسرپرست و بی سرپرست تحت پوشش بهزیستی

هدف پژوهش حاضر درمان مبتنی بر تاب آوری روانشناختی بر هیجان طلبی دانش آموزان بدسرپرست و بی سرپرست تحت پوشش بهزیستی بود. پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان مقطع متوسطه بدسرپرست و بی سرپرست بودند که در مرکز شبه خانواده بهزیستی شهر شیراز زندگی می کردند. نمونه مورد مطالعه این پژوهش را ۳۰ نفرتشکیل می داد که به صورت در دسترس از میان کلیه دانش آموزان انتخاب شدند و سپس نیز به صورت تصادفی به دو گروه ۱۵ نفره (گروه کنترل۱۵ نفر و گروه آزمایش ۱۵ نفر) گمارده شدند و طی ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای و هفته ای یکبارتحت آموزش تاب آوری کوباسا و مدی (۲۰۰۸)، قرار گرفتند. جمع آوری داده ها بر اساس پرسشنامه هیجان خواهی زاکرمن- فرم پنجم رضازاده (۱۳۶۹)، انجام شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار SPSS نسخه ۲۳ در دو بخش توصیفی شامل (جداول و نمودار اطلاعات جمعیت شناختی) و استنباطی (تحلیل کوواریانس) انجام پذیرفت. نتایج تحقیق نشان داد که آموزش مبتنی بر مهارت های تاب آوری بر هیجان خواهی در دانش آموزان بدسرپرست و بی سرپرست تاثیر معناداری دارد (P<۰/۰۵). پیشنهاد می شود مشاوران و روانشناسان، درمان مبتنی بر تاب آوری روانشناختی را بعنوان یکی از آموزش های ضروری در مراکز شبه خانواده بکار گیرند.

کلیدواژه ها:

تاب آوری روانشناختی ، هیجان طلبی ، بدسرپرست ، بی سرپرست.