انسان و فرشته خویی

انسان دارای جنبه های مشترکی با حیوان و فرشته است؛ بیشترین اشتراک انسان با حیوان، در جنبه های جسمی و مادی؛ و جنبه ی مشترک انسان با فرشتگان در عقلانیت است. از آنجایی که موضوع علم پزشکی بدن انسان و آثار طبیعی و مادی آن است، به ناچار به جنبه های مشترک درمانی بین انسان و حیوان اندیشیده و در این باره به آزمایش و پژوهش می پردازد؛ ولی پرداختن به این موضوع به طور طبیعی ممکن است انسان را از نگاهی متعالی به دیگر ابعاد وجودی خویشتن باز دارد. اگر نگاهمان را اندکی از بعد خاکی برگرفته و نگاهی آسمانی و ملکوتی به انسان بیفکنیم، در خواهیم یافت که انسان جنبه های مشترکی نیز با ملائک دارد که آن جنبه ها، در بعد روحانی وجود او جلوه گر شده است، همان بخشی که در باور و اعتقاد ما تامین کننده ی سلامت معنوی به معنای واقعی کلمه نیز است.قرآن کریم نیز به این موضوع اشاره کرده که عالم ماده، ظرفیت تدبیر و مدیریت عالم را ندارد؛ و عالم ماوراء مرکز فرماندهی و تدبیر کل عالم خلقت است؛ و فرشتگان هم موجوداتی ارجمند از ماوراء هستند (۱). آیت الله العظمی جوادی آملی می فرماید: بیمار در وهله ی اول انسان است؛ انسانی که اگر کسی او را بشناسد خدا را شناخته است. انسان یک بدن دارد که با حیوان مشترک است و یک روح دارد که با فرشته مشترک است، در طب باید به وجوه مشترکی که قرآن کریم بین انسان و فرشتگان ذکر می کند توجه شود (۲).قرآن کریم و سیره ی اهل بیت (ع) و زندگی نیکوکاران و شایستگان، منبعی غنی و پربار برای این پژوهش ها وتاملات بنیادین است. پس چه زیبا و ضروری است که گام هایی عالمانه برای شناخت این جنبه ی مشترک و راه های وصول به این صفات متعالی برداریم؛ که در آن صورت، حقایقی برین بر ما آشکار می شود و به زندگی و نگاه ما به جهان، جلوه یی جمیل و بی بدیل خواهد بخشید. و این، نسیمی از آن معرفت الهی است که درصورت دستیابی به آن، روح و جان انسان را صفا و جلای دیگری خواهد بخشید (۳). بی شک، این، همان گمشده ی انسان جهان معاصر است که باوجود تمام برخورداری های مادی و زمینی، او را بی قرار و ناآرام کرده است.اگر با چشم بصیرت نگاهی به اطراف خود بیفکنیم، انسان هایی فرشته سیرت خواهیم یافت که برای حفظ سلامت افراد جامعه، سلامت خویش را به خطر می افکنند تا فرشته ی نجات دیگران باشند؛ باشد که قدرشناس آنان و رسالتی که بر دوش دارند، باشیم. آدمیزاده طرفه معجونی است کز فرشته سرشته وز حیوان گر کند میل این، شود کم از این ور کند میل آن، شود به از آن (۴)

کلیدواژه ها:

انسان ، حیوان ، فرشته