روش های توسعه پایدار سرمایه اجتماعی بر مبنای تثبیت زیرساخت های فرهنگ دینی از دوران کودکی

مقدمه: بررسی موضوع ارزش های فرهنگی به منزله سرمایه ای اجتماعی از مسائل مهم ملی و فراملی به حساب می آید. این ارزش های فرهنگی در جوامع دینی نیازمند سرمایه گذاری و تقویت بنیان های فرهنگ دینی است. بهترین دوران برای تثبیت فرهنگ دینی و تبدیل آن به سرمایه اجتماعی مطلوب دوران کودکی (آغاز تولد تا چهارده سالگی) است. این دوران فرصتی بسیار مناسب برای تثبیت هنجارها و ارزش های فرهنگی و اجتماعی است. در این میان آموزه های دینی برای تثبیت فرهنگ دینی در دوران کودکی قابلیت ارائه روش های روزآمد را دارد تا به وسیله آن توسعه پایدار سرمایه اجتماعی محقق شود. روش تحقیق: پژوهش حاضر به اعتبار ماهیت پژوهشی توصیفی تحلیلی است و به لحاظ نوع پژوهش بنیادی به شمار می آید. از این رو، همه اطلاعات مرتبط با موضوع با ابزارهای سنجش کتابخانه ای و اسنادی گردآوری شد و سپس روش تجزیه وتحلیل کیفی و عقلی به کار رفت. نتایج: آموزه های دینی برای تثبیت فرهنگ دینی در دوران کودکی پنج شیوه را مبتنی بر فطرت ارائه می دهد: شیوه ارائه الگو (الگودهی، الگوزدایی)، شیوه پاداش معنوی از سوی والدین که منجر به رشد عاطفی اجتماعی می شود، شیوه تنبیه غیربدنی با در نظر گرفتن اهداف تربیتی، شیوه کنترل مداری برای تثبیت فرایند تربیت اجتماعی و عدم انحراف اجتماعی با توسعه در مفهوم کنترلگر، شیوه آموزش مهارت های اجتماعی (شامل نوع دوستی، رعایت حقوق دیگران، وفای به عهد، فروتنی، بردباری، راستگویی، حیا و عفاف).

کلیدواژه ها:

تربیت اجتماعی ، توسعه پایدار ، دوران کودکی ، سرمایه اجتماعی ، فرهنگ دینی