اثربخشی درمان مبتنی بر ذهنی سازی بر بهبود دلبستگی ناایمن و روابط بین فردی زنان مبتلا به افسردگی شهر اصفهان

هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی برذهنی سازی بر بهبود دلبستگی ناایمن و روابط بین فردی زنان مبتلا به افسردگی شهر اصفهان بود. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی می باشد و جامعه ی آماری این پژوهش را تمامی زنان مبتلا به افسردگی اساسی مراجعه کننده به مراکز روانشناسی و روانپزشکی شهر اصفهان در سال ۱۴۰۰ تشکیل می دادند، تعداد این افراد ۱۸۰ نفر می باشد و روش نمونه گیری به منظور اجرای این طرح پژوهشی از جامعه حاضر ۳۶ نفر به روش نمونه گیری دردسترس از مراکز روانشناسی و روانپزشکی این شهر انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش (هر کدام ۱۸ نفر) و یک گروه کنترل (۱۸ نفر) گمارده شدند. در این تحقیق از پرسشنامه های افسردگی بک (۱۹۸۹)، دلبستگی هازن وشور (۱۹۸۷) و پرسشنامه مهارت های ارتباطی کویین دام (۲۰۰۴) به عنوان پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. گروه آزمایش تحت آموزش ۱۲ جلسه ای ذهنی سازی قرار گرفتند و گروه کنترل آموزشی ندیدند. سپس داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس چند متغیره تجزیه و تحلیل گردید. نتایج نشان داد که آموزش ذهنی سازی بر متغیر روابط بین فردی و ابعاد آن شامل توانایی دریافت و ارسال پیام، کنترل عاطفی، مهارت گوش دادن، بینش نسبت به فرآیند ارتباط و ارتباط توام با قاطعیت موثر بوده اند (۰۱/۰>P). هم چنین درمان ذهنی سازی بر بهبود دلبستگی نا ایمن تاثیر معنی داری داشته است (۰۱/۰>P). در مجموع نتایج این پژوهش بر نقش عوامل حفاظتی بر تقویت دلبستگی ایمن و راهبرهای مقابله ای به عنوان عاملی مهم در افزایش روابط بین فردی زنان مبتلا به افسردگی صحه می گذارد.

کلیدواژه ها:

ذهنی سازی ، دلبستگی ناایمن ، روابط بین فردی ، افسردگی.