بررسی اثربخشی آموزش مهارت های مثبت اندیشی بر شادکامی و سازگاری اجتماعی دانش آموزان دوره اول متوسطه ناحیه یک تبریز

مثبت نگری حاصل تعامل آرام و بدون مشکل با محیط اجتماعی است که پیامد آن مجموعه ای از تمایلات مبتنی بر رضایت مندی، خوش بینی، امید، اعتماد و اطمینان خاطر است. شادکامی، نوعی ارزشیابی است که فرد از زندگی و خودش به عمل می آورد و مواردی از قبیل رضایت از زندگی، و خلق مثبت، فقدان افسردگی و اضطراب را ناشی می شود. سازگاری اجتماعی عبارت است از تعامل شخص با محیط اجتماعی. به عبارت دیگر مجموعه واکنش هایی که فرد به وسیله آنها ساخت یا رفتار خود را تغییر می دهد تا بتواند به گونه ای موزون با شرایط معینی و با تجربه ای جدید، پاسخ دهد. هدف این پژوهش بررسی تاثیر برنامه آموزش مهارت های مثبت اندیشی برشادکامی و سازگاری اجتماعی دانش آموزان دوره اول متوسطه (پایه نهم) پسر ناحیه یک تبریز بود. روش این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی بود که به شکل پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل اجرا شد. نمونه مورد پژوهش به صورت نمونهگیری تصادفی خوشه ای ۴۰ نفر انتخاب و سپس) ۲۰ نفر در گروه آزمایش و ۲۰ نفر در گروه کنترل (به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. گروه آزمایش هشت جلسه چهل و پنج دقیقه ای مهارت های مثبت اندیشی را دریافت کردند. همه آزمودنی ها با استفاده از پرسشنامه شادکامی آکسفورد آرگایل و پرسشنامه سازگاری اجتماعی بل ارزیابی شدند. نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس بیانگر آن بود که ارایه آموزش مهارت های مثبت اندیشی باعث افزایش معنی دارشادکامی و سازگاری اجتماعی شد. همچنین نتایج این پژوهش نشان داد که آموزش مهارت های مثبت اندیشی باعث افزایش مولفه های شادکامی (رضایت از زندگی، خودکارآمدی، سلامت وخلق مثبت) می شود اما بر روی مولفه عزت نفس تاثیر معنی داری مشاهده نگردیدنتایج این پژوهش نشان داد که از روش آموزش مهارت های مثبت اندیشی می توان به عنوان روشی کارآمد برای افزایش شادکامی و سازگاری اجتماعی دانش آموزان استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

آموزش مهارت های مثبت اندیشی ، شادکامی ، سازگاری اجتماعی ، مولفه های شادکامی