رابطه هوش هیجانی با شوخ طبعی و احساس تنهایی در دوران کرونا

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه هوش هیجانی با شوخ طبعی و احساس تنهایی با روش کمی و از نوع همبستگی بود. جامعه پژوهش شامل ساکنین منطقه ۱ شهر تهران در رده سنی ۱۹ تا ۶۳ سال در سال ۱۴۰۰ بودند که از بین ۷۵ نفر (۵۷ زن، ۱۸مرد) به صورت در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه رگه هوش هیجانی (پترایدز و فارنهام، ۲۰۰۶)، پرسشنامه شوخ طبعی (SHQ) و پرسشنامه احساس تنهایی راسل (UCLA) بود. در این پژوهش از روش آماری تحلیل واریانس (ANOVA) برای فرضیه اصلی و روش همبستگی پیرسون برای فرضیه های فرعی استفاده شد. با توجه به نتایج تحلیل واریانس بین احساس تنهایی و هوش هیجانی و شوخ طبعی و هوش هیجانی فرض صفر رد شده و فرضیه خلاف تایید میگردد و به احتمال ۹۵% رابطه معنادار است. (sig<۰.۰۵). با توجه به نتایج حاصله میتوان گفت که هوش هیجانی بالا موجب کمتر شدن احساس تنهایی افراد در دوران کرونا میگردد و همچنین هرچه هوش هیجانی افزایش پیدا کند، شوخ طبعی نیز افزایش مییابد

کلیدواژه ها:

هوش هیجانی ، شوخ طبعی ، احساس تنهایی.