اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر اهمال کاری دانش آموزان

اهمال­کاری تحصیلی مشکل رفتاری شایع در محیط­های آموزشی است که دارای پیامد­های منفی تحصیلی بوده و بررسی و شناسایی عوامل موثر بر آن حائز اهمیت است. هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی اثر­بخشی آموزش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر اهمال­کاری دانش­آموزان است. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش­آزمون و پس­آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش کلیه­ی دانش­آموزان مقطع دوم متوسطه دبیرستان شهید صادقی تهران در سال تحصیلی ۹۸-۹۷ است.نمونه پژوهش شامل ۳۰ دانش­آموز(۱۵ نفرگروه آزمایش، ۱۵ نفر گروه کنترل) از کسانی که دارای یک انحراف بالاتر از میانگین از پرسشنامه اهمال­کاری تحصیلی کسب کرده بودند و به طور تصادفی انتخاب و در دو گروه ۱۵ نفری آزمایش و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش تحت ۸ جلسه آموزش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفت در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله­ای دریافت نکرد. برای اندازه­گیری متغیرها،  پرسشنامه اهمال­کاری سولومون و راثبلوم(۱۹۸۴) برای هر دو گروه اجرا شد و داده­های به دست­آمده از از اجرای پیش­آزمون و پس­آزمون با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چند متغیری و تک متغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج تحلیل کوواریانس چند­متغیری و تک­متغیری نشان داد که آموزش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث کاهش اهمال­کاری دانش­آموزان در مقایسه با گروه کنترل در پس­آزمون بوده است. بنابراین؛ مداخله درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد می­تواند جزء برنامه­های مداخلاتی مراکز مشاوره مدارس به منظور کاهش اهمال­کاری گروه­های هدف قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ، اهمال کاری تحصیلی ، دانش آموزان