تحلیل آماری پای گاه اجتماعی زنان شاه نامه

زنان نیمی از پیکره هر اجتماع را در همه ادوار تشکیل می دهند که در مورد مقام آنان و جای گاه و پای گاه اجتماعی در همه حوزه ها اعم از علوم مختلف روان شناسی، جامعه شناسی، مردم شناسی، ارتباطات و... از جمله حوزه ادبیات هم چنان جای مطالعه و بررسی وجود دارد. پژوهش حاضر با هدف «شناخت پای گاه اجتماعی زنان شاه نامه» تلاشی آکادمیک است برای پاسخ به پرسش های زیر: زنان عصر ساسانی در اثر ماندگار شاه نامه چه پای گاه اجتماعی داشته اند؟ کدام زنان از پای گاه اجتماعیی بالاتر برخوردار بوده اند؟ دیدگاه فردوسی (شاعر بنام عرصه ادبیات) به عنوان مرد جامعه مردسالارانه قرن ۴ و ۵ به مقام زن و جای گاه او چگونه بوده است؟ جامعه آماری در پژوهش حاضر شامل همه زنان شاه نامه، اعم از زنان بنام و نقش آفرین و اثرگذار، زنان کم تاثیر با نقش آفرینی اندک و کم رنگ، ایزدبانوها و نیز زنان جادوست. جهت دقت افزون تحقیق و نیز ارائه مطالعه علمی نو، از میان جمعیت آماری، دو گروه «زنان ایرانی و غیرایرانی»، به عنوان نمونه آماری انتخاب شده اند. (تاکنون پژوهشی در حوزه ادبیات بویژه در زمینه موضوعات شاه نامه و جای گاه زن با این نمونه آماری، انجام نشده است.) مقوله پای گاه اجتماعی به عنوان تنها متغیر پژوهش با دو مولفه «اعتبار اجتماعی مشورت خواهی» مورد مطالعه و بررسی در خصوص نمونه آماری، قرار گرفته است. پس از گردآوری مطالعات و داده ها از طریق اسنادی کتاب خانه ای، یافته های حاصل با استفاده از تکنیک «تحلیل محتوا» مورد ارزیابی و تحلیل و تفسیر قرار گرفته است و در پایان، محقق به یک نتیجه گیری نهایی دست یافته است و آن این که: هر دو گروه زنان ایرانی و غیر ایرانی با وجود جامعه مردسالار عصر ساسانی «در قرن ۴ و ۵ هجری» دارای پای گاه اجتماعیی نسبتا خوب و بالا بوده اند، با ذکر این نکته  که: زنان با ملیت های غیرایرانی در مقوله پای گاه اجتماعی در مرتبه ای بالاتر نسبت به زنان ایرانی قرار داشتند و از پای گاه اجتماعیی بالاتر برخوردار بوده اند. کوتاه سخن آن که؛ زنان شاه نامه فردوسی دارای پای گاه اجتماعیی بالا و مناسب بوده اند.