معنا شناسی «کتم» در قرآن براساس روابط همنشینی

قرآن با همان واژگان و کلمات مورد استعمال عرب معانی جدید را به وجود آورد. در واقع انقالب قرآن یک انقال معناشناختی بود. قرآن دارای ساختار منسجم و به هم پیوسته است. حروف، کلمات و ضمایر و نسبت های افعال به کار رفته در جملات و عبارات قرآن کاملا سنجیده و منطقی است و تناسب معنوی واژگان با یکدیگر رعایت شده تا از لحاظ معنوی نیز بافت منسجمی به وجود آورد. واژه ها در ترکیب عبارات و جمله ها، در قلمروی وسیع تر از معنای وضعی استعمال می شوند. کاربرد انواع آرایه های ادبی (مجاز، کنایه، استعاره، تشبیه، تمثیل و ...) روشنگر این موضوع است. یکی از روش های فهم متون تکیه بر اصل روابط همنشینی و جانشینی است. بنابراین برای فهم معانی قرآن باید واژه های آن را در تقابل و همنشینی با دیگر واژه ها کشف کرد. پژوهش حاضر به بررسی واژه «کتم» و ساخت های متعدد آن در قرآ« با روش توصیفی- تحلیلی و استفاده از مطالعات واژه شناسانه از طریق لغت و ت حلیل همنشینی واژه ها در کنار یکدیگر پرداخته است. با تکیه بر روش معناشناسی، واژه «کتم» که در لغت به معنای پنهان کردن است، با واژه های «شهاده» «حق» «تبدون»، «ایمان»، «بینه»، «خلق»، «انزل»، «علم»، «فضل»، «حدیث»، «مخرج» همنشین شده است.

کلیدواژه ها:

معنا شناسی ، کتم ، روابط همنشینی ، قرآن