تاثیر شیوه آموزش معماری دانشگاه های تهران و شهید بهشتی بر سبک آثار معماری (سالهای ۱۳۴۰-۱۳۷۰)

شیوه آموزش متداول بر دانشکده های معماری ایران در دهه ۴۰ متاثر از بوزار است که به سمت مکتب باهاوس، رو به تغییر نهادهو تا اواخر دهه ۵۰ ادامه می یابد. اواخر این دهه نیز مواجهه با انقلاب فرهنگی و سپس وقوع جنگ تحمیلی منجر به تعطیلیدانشگاه ها می گردند. این امر، موجب دور ماندن و کناره گیری دانشجویان و اساتید از محیط آموزشی و همچنین مباحث روزمرتبط با آنها میشود که به نوبه خود، سهم بسزایی در سردرگمی اساتید در تدریس، پس از دوره بازگشایی دانشگاه ها دارد. ازآنجایی که شیوه آموزش مناسب، نقش بسزایی در روند خلق آثار موفق در معماری دارد، توجه به آن ضرورت می یابد؛ همچنینبه دلیل اصلاحات و تغییرات شکل گرفته در سیستم آموزش معماری در دهه های ۴۰ تا ۷۰ که نتیجه پیروی از رویکردها و مکاتبگوناگون آموزش است، اهمیت این دوران در شیوه های آموزشی و قیاس نتایج حاصل از آنها محرز می گردد. این پژوهش، باهدف دستیابی به ارتباط میان تاثیرگذاری شیوه آموزش بر آثار معماری و به دنبال آن، جریانات معماری برآمده از آنها، بااستفاده از روش تحقیق تاریخی و بهرهگیری از استدلال قیاسی و استنتاجی انجام گرفته است. نتایج به دست آمده نشان میدهندکه آموزش معماری برگرفته از مکتب بوزار، به آثاری با معماری نئوکلاسیک و مدرن غربی منجر شده و شیوه آموزش متاثر ازمکتب باهاوس، جریانات معماری را بهسوی سبک بین الملل و مدرن متاخر سوق داده است. حال آنکه پس از سال ۵۸ و با وقوعانقلاب اسلامی در پی جستوجوی هویت، معماری پست مدرن و بومی اهمیت می یابد.

کلیدواژه ها:

آموزش معماری ، مکتب بوزار ، مکتب باهاوس ، معماری هویت گرا ، معماری بوم گرا