بررسی اثربخشی گروه درمانی مثبتنگر بر ناگویی خلقی، تاب آوری و بهزیستی ذهنی زنان مطلقه

زنان مطلقه یکی از آسیب پذیرترین اقشار جامعه هستند که با مسائل و مشکلات روحی- روانی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مواجه هستند. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی گروه درمانی مثبتنگر بر ناگویی خلقی، تاب آوری و بهزیستی ذهنی زنان مطلقه بوده است. این پژوهش به شیوه نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون –پس آزمون و با گروه گواه انجام گردید. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی زنان مطلقه مراجعه کننده به سازمان بهزیستی استان تهران در نیمه دوم سال ۱۳۹۸ به تعداد ۲۶۳ نفر بود که از بین آن ها تعداد ۳۰ نفر داوطلب واجد شرایط به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی به ۲ گروه (آزمایش و گواه) تقسیم شدند. آزمودنی های دو گروه، پرسشنامه ناگویی خلقی تورنتو بگبی، پارکر و تیلور (۱۹۹۴)، تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) و بهزیستی ذهنی کییز و ماگیارمو (۲۰۰۳) را در مرحله پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه تحت مداخله گروه درمانی مثبتنگر قرار گرفتند درحالی که در طول این مدت گروه گواه هیچ گونه مداخله ای را دریافت نکردند. داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس و بوسیله نرمافزار SPSS۲۴ تجزیه و تحلیل شد. سطح معنیداری برای همه آزمونها ۰۵/۰ لحاظ گردید. نتایج نشان داد گروه درمانی مثبتنگر موجب کاهش ناگویی خلقی زنان مطلقه شد. همچنین گروه درمانی مثبتنگر موجب ارتقاء تاب آوری و بهزیستی ذهنی زنان مطلقه شد. با توجه به یافته های پژوهش میتوان نتیجه گرفت که برای کاهش ناگویی خلقی و نیز افزایش تاب آوری و بهزیستی ذهنی زنان مطلقه میتوان از گروه درمانی مثبتنگر استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

گروه درمانی مثبتنگر ، ناگویی خلقی ، تابآوری ، بهزیستی ذهنی ، زنان مطلقه