چالش های عضویت دائم جمهوری اسلامی ایران در سازمان همکاری شانگهای

یکی از راه های مهم و اساسی برای دستیابی کشورها به منافع راهبردی، شرکت موثر در سازمان های منطقه ای می باشد. زیرا که همکاری در این سازمانها اصولا بر پایه اهداف و منافع مشترک بنا نهاده شده است. تشکیل هسته اولیه سازمان همکاری شانگهای با هدف تقویت اعتماد متقابل و خلع سلاح در مرزهای کشورهای تازه به استقلال رسیده اتحاد جماهیر شوروی شامل روسیه، قزاقستان، قرقیزستان و تاجیکستان با کشور چین در ۲۶ آوریل ۱۹۹۶م در شهر شانگهای چین تحت عنوان شانگهای ۵ تاسیس گردید و در ژوئن ۲۰۰۱م به عنوان سازمان همکاری شانگهای تغییر نام یافت. سازمان همکاری شانگهای در حال حاضر به عنوان یکی از مهمترین گروه بندی های چندجانبه منطقه ای شناخته می شود و به لحاظ حجم گسترده حوزه فعالیت خود، از ابتدای تاسیس تاکنون، همواره از جنبه های گوناگون مورد توجه قرار گرفته است، و به همین دلیل (فراگیر بودن وظایف محوله) در خصوص ماهیت واقعی و حوزه فعالیت اصلی این سازمان، بحث های فراوانی وجود داشته است. جمهوری اسلامی ایران از جمله کشورهایی است که از یک طرف به سبب همجواری منطقه ای و وجود پیوندها و منافع مشترک و از طرف دیگر به دلیل فشارهای سیاسی و تحریم های اعمالی از سوی غرب، از ابتدای فعالیت سازمان، خواهان عضویت در آن شد. که در سپتامبر ۲۰۲۱ پس از طی فراز و نشیب-های فراوان توانست نظر موافقت تمامی اعضای دائم سازمان را برای اخذ پذیرش دائم جلب نماید.

کلیدواژه ها:

سازمان های منطقه ای ، سازمان همکاری شانگهای ، جمهوری اسلامی ایران ، چالش های پیش رو ، حمایت اعضاء