بهینه سازی مدل کنش اجتماعی در نظام مهندسی ایران

کنش متقابل فرایندی است که سوگیری رابطه میان کنشگران را تعیین می کند. این سوگیری می تواند حالت همگرایانه و یا حالت واگرایانه داشته باشد. شکل گیری سازمان اجتماعی جامعه انسانی تنها بر اساس همگرایی میان کنشگران ، بعنوان اعضای آن سازمان، می تواند اتفاق بیافتد. لذا هدف پژوهش حاضر ارائه مدل کنش اجتماعی در نظام مهندسی ایران و بهینه سازی آن است. پژوهش از نوع تحقیقات کمی است و از حیث هدف کاربردی و از نظر ماهیت توصیفی – پیمایشی است. جامعه آماری سازمان نظام مهندسی ساختمان استان تهران به تعداد ۵۱۰ نفر است که تعداد ۲۱۹ نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند.ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه است که روایی آن طبق نظر خبرگان امر و پایایی آن توسط آلفای کرونباخ (۰.۷) تایید گردید. پس از استخراج ابعاد و مولفه ها از مبانی نظری، با استفاده از تکنیک دلفی فازی سه مرحله ای، اشباع نظری در خصوص مدل حاصل گشت. برای تشکیل پانل خبرگی از تعداد ۱۲ نفر از اساتید دانشگاه که دارای شرایط خاص خبرگی بودند بهره گرفته شد. پس از تست مدل، جهت خوشه بندی سلسله مراتبی از نرم افزار SPSS و در نهایت برای بهینه سازی ابعاد اصلی مدل از نرم افزار متلب استفاده گردید.نتایج نشان داد کارایی مدل در وضع موجود به میزان ۴۱/۰ است و شکاف بین وضع موجود و وضع ایده آل در متغیر تطابق ۱۳/۰، در متغیر نیل به اهداف ۱۵/۰، در متغیر انسجام ۰۶/۰ و در متغیر حفظ الگو ۰۳/۰ می باشد

کلیدواژه ها:

بهینه سازی ، مدل کنش اجتماعی ، نظام مهندسی ، استنتاج فازی