بررسی گزاره های کلیدی قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در تطبیق با الگوواره حکمروایی خوب محلی

مفهوم حکمروایی خوب همزمان با آغازدهه ۱۹۸۰ میلادی مطرح گردید. در دهه ۱۹۹۰میلادی سازمان های بین المللی از جمله بانک جهانی، برنامه توسعه سازمان ملل متحد، برنامه اسکان بشر در تبیین و برشمردن شاخص های حکمروایی تلاش نمودند. با وحدت ملاک از تکرار شاخص ها در این مطالعات، مولفه های ده گانه ای را به عنوان شاخص های پرتکرار و مهم برای قلمداد نمودن عنوان خوب برای حکمروایی برگزیدیم. با بررسی گزاره های کلیدی اصول ۱۷۷ گانه قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران میزان تکرار این شاخص ها را بررسی نمودیم، مشاهده شد، تدوین کنندگان قانون اساسی همزمان با طرح موضوعات مربوط به حکمروایی در جهان با بینشی عمیق شاخص های آن را با تکرار و تاکید در اصول مختلف این قانون فرادست مورد توجه قرار داده اند. در این میان شاخص های حاکمیت قانون، مشارکت و پاسخگویی و مسئولیت بیشترین وشفافیت، کارآیی و اثربخشی، وفاق محوری کمترین تکرار را داشته اند. بنابراین توجه به حاکمیت قانون از طریق مشارکت مردم ضمن تاکید بر پاسخگویی و مسئولیت ارکان حکومت تفکر غالب در تدوین قانون اساسی می باشد. این پژوهش با استفاده از منابع کتابخانه ای و اسنادی به روش توصیفی – تحلیلی به بررسی محتوایی قانون اساسی توجه نموده است

کلیدواژه ها:

قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران ، حکمروایی خوب محلی ، حکومت ، مدیریت محلی ، تمرکز