ارائه الگوی تاب آوری جمعی در بحران کرونا با استفاده از روش مدل سازی ساختاری تفسیری

رخداد حوادث، سوانح و فاجعه های بحران زا از دیر باز در طول زندگی بشر به صورت غیر مترقبه وجود داشته و بسته به طبیعت، شدت، مکان و زمان وقوع خسارات متفاوتی برجای گذاشته است. در این شرایط نیاز به تاب آوری جمعی احساس می شود، تاب آوری جمعی بیانگر توان جامعه برای پاسخ به این بحران ها است. تحقیق حاضر به دنبال بررسی عوامل موثر بر تاب آوری جمعی در بران کرونا می باشد. در این پژوهش پس از مطالعه ادبیات پژوهش و شناسایی عوامل موثر بر تاب آوری جمعی و گنجاندن آنها در پرسشنامه نیمه بسته ای مبتنی بر طیف لیکرت، پرسشنامه میان ۱۶ نفر از افراد صاحبنظر در حوزه مدیریت و بهداشت عمومی توزیع گردید که با استفاده از نمونه گیری گلوله برفی شناسایی شدند. در مرحله ی بعدی با استفاده از روش معادلات ساختاری به تعیین روابط بین این مولفه ها پرداخته شد. طبق نتایج بدست آمده، در مجموع ۲۱ عامل در شش سطح به عنوان عوامل موثر بر تاب آوری جمعی شناسایی شدند. سطح اول شامل عواملی چون « تاب آوری ادراکی»، «تاب آوری عاطفی» و «تاب آوری رفتاری» ، سطح دوم«عدالت اجتماعی»، «ایمنی و امنیت» و «تحمل بحران»، سطح سوم «حکمرانی خوب» و «حکمرانی نظام سلامت»، سطح چهارم «مدیریت سیستم های اطلاعاتی»، تاب آوری سازمانی و نهادی» و «مسئولیت پذیری اجتماعی» سطح پنجم «سرمایه اجتماعی»، «هوشمند سازی اجتماعی»، «مشارکت اجتماعی» و «زنجیره تامین پایدار» و سطح ششم شامل مولفه های « ثبات اقتصادی»، «کارآمدی نظام سیاسی»، «تاب آوری شهری» و «اقتصاد مقاومتی» می باشد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، تاب آوری جمعی ، کرونا ، مدل ساختاری تفسیری