تحلیل نقش پیکربندی فضایی در یکپارچگی و پیوستگی فضاهای شهری با استفاده از روش چیدمان فضا(نمونه موردی: بافت مرکزی شهر کرمانشاه)

یکی از چالش های اساسی بافت مرکزی اغلب شهرها عدم هماهنگی میان ساختارهای فضایی و الگوهای رفتاری است. مقاله حاضر به تحلیل ارتباط بین استخوان بندی فضایی و پارامترهای یکپارچگی، پیوستگی، میزان عمق و کنترل فضایی در فضاهای شهری در بافت مرکزی شهر کرمانشاه پرداخته است. این پژوهش با روش توصیفی و با رویکردی کمی صورت گرفته است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار Depth Map و Arc GIS استفاده شده است. در مرحله اول نقشه های محوری از طریق ماژول AxialGenClientInstall در نرم افزار Arc Map تهیه شدند. و سپس این نقشه های محوری به داخل نرم افزار دبس مپ وارد شده و مولفه های پیکره بندی نظیر یکپارچگی با شعاع های کلان و محلی، پیوستگی، عمق فضایی، وضوح فضایی و کنترل محاسبه شدند. نتایج تحلیل گراف ها و نقشه های صورت گرفته در این دو نرم افزار نشان می دهد که میزان یکپارچگی برخی از خیابان ها نظیر خیابان مدرس از درجه بالایی برخوردار است. این خیابان ها در ساخت اسکلت اصلی شهر نقش بسیار بارزی ایفا می کند.ثانیا از نظر تاریخی و هویتی نقشی پر اهمیت دارند. در واقع خیابانهایی که از درجه یکپارچگی بالایی برخوردارند. طبق مشاهدات عینی از محورهای پیاده بافت محسوب می شوند. جاذب های فضایی نظیر کاربری های عمده با ارزش فرهنگی و تاریخی در طول این محورها واقع شده اند. نتایج محاسبات نرم افزار در کل بافت نشان می دهد که یکپارچگی و پیوستگی در محورهای اصلی بافت از درجه بالاتر و در محورهای فرعی و بافت های حاشیه ای از درجه پایین تری برخورار هستند. یکپارچگی پایین در محدوده با وضعیت جدا افتادگی محلات رابطه مستقیمی دارد. نتایج پژوهش نشان داد که روش چیدمان فضا از توانایی بالایی در تحلیل فضاهای شهری برخوردار است، و خروجی های مدل پایه مناسبی برای برنامه ریزی و طراحی شهری محسوب می گردد.

کلیدواژه ها:

پیکره بندی ، یکپارچگی ، پیوستگی ، چیدمان فضا ، شهر کرمانشاه