منطق سیاست خارجی دولت صفویه : پیوند انتزاع وانضمام عزت طلبی

برای تامل و تدبر سنجیده تر درباب ریشه های شکل گیری سیاست خارجی عزت طلبی در فرهنگ سیاسی ایرانیان ، داشتن بنیانی تئوریک امری اجتناب ناپذیر است.از این رو در این مقاله نگارندگان می کوشند تا با ایجاد پیوند سازنده میان سطح انتزاع عزت طلبی (بنیان تئوریک)و سطح انضمام عزت طلبی (عمل)، ،سیاست خارجی منزلت طلب دوران صفویه(شاه اسماعیل صفوی ) را به عنوان اولین مصداق تاریخی عزت طلبی در سیاست خارجی معاصر ایرانیان مورد بررسی قرار دهند. خوانندگان محترم این مقاله با تجزیه و تحلیل مباحث مطرح شده در آن به خوبی می توانند پیوند میان سطح تئوریک با سطح عمل را در تاریخ سیاست خارجی ایران معاصر ردیابی کنند و از این رهگذر به نتایج مفیدی دست یابند.بنابراین ، مقاله حاضر با کاربست مفهوم تحلیلی « عزت جوئی » و با رویکردی تاریخی و روشی توصیفی تحلیلی ، در پی اثبات این فرضیه است که مفاهیم دیگری بجز کسب قدرت و امنیت همچون« عزت جوئی » قابلیت تبیین سیاست خارجی ایران را در دوران صفویه دارد و بالتبع آن، سوال اصلی پژوهش پیش رو اینگونه است که آیا مفاهیم دیگری بجز کسب «قدرت» و «امنیت» همچون« عزت جوئی » با سه مولفه «محدودیت خودخواسته در منازعات» ، « اولویت هویت» و « منزلت جوئی» قابلیت تبیین سیاست خارجی ایران را در دوران صفویه دارد ؟

کلیدواژه ها:

سیاست خارجی ، عزت جوئی ، سطح انتزاع ، سطح انضمام ، منزلت طلبی