اثربخشی آموزش مهارت های اجتماعی مبتنی بر پردازش شناختی بر بهزیستی اجتماعی، هیجانی، روانشناختی و کاهش نشانه های کودکان دارای اختلال سلوک

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی آموزش مهارت­های اجتماعی مبتنی بر پردازش شناختی بر بهزیستی اجتماعی، هیجانی و روان شناختی دانش آموزان مبتلا به اختلال سلوک بود. روش: این پژوهش به شیوه­ آزمایشی و با طرح پیش­آزمون و پس­آزمون با گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی شهرستان نورآباد (دلفان) در سال تحصیلی ۹۳-۹۲ بودند. آزمودنی­های پژوهش شامل ۴۰ دانش آموز پسر دارای اختلال سلوک بود که از میان دانش آموزان بعد از شناسایی به وسیله مقیاس درجه بندی اختلال سلوک و انجام مصاحبه بالینی ساختاریافته انتخاب و به صورت تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند. برای جمع آوری داده ها ازمصاحبه بالینی ساختاریافته، مقیاس درجه بندی اختلال سلوک و مقیاس بهزیستی شخصی استفاده شد. یافته ­ها: تحلیل کوواریانس چند متغیری (MANCOVA) نشان داد که آموزش مهارت­های اجتماعی مبتنی بر پردازش شناختی بر بهزیستی دانش آموزان دارای اختلال سلوک موثر بوده (۰۰۱/۰>P) و منجر به کاهش نشانه­های مرضی اختلال سلوک در دانش آموزان مبتلا شده است. نتیجه­ گیری: بر اساس یافته­های به دست آمده می­توان گفت که آموزش مهارت­های اجتماعی مبتنی بر پردازش شناختی به افزایش سلامت روان منجر می­شود و در پیشگیری از اختلال سلوک نقشی موثر دارد.

کلیدواژه ها:

آموزش مهارت های اجتماعی مبتنی بر پردازش شناختی ، اختلال سلوک ، بهزیستی ، کودکان دبستانی