اثربخشی آموزش شادکامی به شیوه شناختی- رفتاری براضطراب مرگ وتنظیم هیجان مبتلایان به دیابت نوع ۲

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش شادکامی به شیوه شناختی- رفتاری براضطراب مرگ وتنظیم هیجان بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ انجام شد. پژوهش حاضر نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با دوگروه آزمایش و کنترل واز نظرهدف کاربردی بود. جامعه آماری کلیه بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ مراجعه کننده به مراکزخدمات جامع سلامت شهری درشهرستان ساری بوده است، که از بین ۱۰۰ نفر به شیوه تصادفی ساده انتخاب و پس از استفاده از دستگاه گلوکومتر بر روی آنها، ۳۰ نفر که دارای بالاترین امتیاز بودند، انتخاب و در دو گروه ۱۵ نفری (دو گروه آزمایشی و یک گروه گواه) به صورت تصادفی قرار گرفتند. گروه های آزمایش ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای با روش شادکانی به شیوه شناختی- رفتاری آموزش دیدند. گروه ها پرسشنامه های (اضطراب مرگ تمپلر، تنظیم هیجان گراس وجان) را درمراحل پیشآزمون وپسآزمون تکمیل کردند . جهت تجزیه وتحلیل داده ها ازروش آمارتوصیفی (میانگین وانحراف معیار) واستنباطی(آزمون تحلیل کواریانس) استفاده گردید. یافته ها نشان داد که آموزش شادکامی به شیوه شناختی- رفتاری در مقایسه با گروه کنترل به طورمعناداری باعث کاهش اضطراب مرگ، بهبود وافزایش تنظیم هیجان مبتلایان به دیابت شدند.

کلیدواژه ها:

شادکامی ، شناختی رفتاری ، اضطراب مرگ ، تنظیم هیجان .