ارائه مدلی برای پاسخگوبودن مدارس عادی به کودکان اوتیسم بر پایه رفتارشناسی

در پژوهش حاضر با بررسی و شناخت دقیق رفتارهای کودکان مبتلا به اوتیسم و واکنش های آنان به عناصر کالبدی آموزشی برای تعیین چارچوب های لازم مراکز آموزشی این کودکان، با تکیه بر نظر کارشناسی درمانگران فعال در این زمینه، به نحوی که بتوانند به اکثر موارد اختلال تعمیم داده شوند، الگویی برای پاسخگوبودن مدارس عادی برای کودکان اوتیستیک طراحی شد. نتایج پژوهش میدانی حداقل تغییرات لازم به منظور استفاده از مراکز آموزشی کودکان عادی برای کودکان دارای اختلالات اوتیسم را ارائه می دهد. روش پژوهش توصیفی - پیمایشی است. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه محقق ساخته با تکیه بر نظر کارشناسی درمانگران فعال در زمینه اوتیسم بود. جامعه آماری روان شناسان و درمانگران فعال کشور در رابطه با کودکان اوتیسم بودند که گروهی مجازی شامل ۱۰۶۴ نفر را تشکیل می دادند. بر اساس فرمول کوکران  حداقل ۱۱۸ نفر به عنوان نمونه در نظر گرفته شد. برای تعیین پایایی، در ابتدا آلفای کرونباخ پرسشنامه بررسی شد؛ سپس، پاسخ های درمانگران با استفاده از آنالیز آماری کای اسکوئر تحلیل شد. نتایج آزمون کای اسکوئر همه گویه ها بنا بر نظر روان شناسان نشان دهنده این بود که عبارات بیان شده و مورد استفاده در طراحی بر بهبود آموزش و درمان کودکان اوتیسم تاثیرگذار است. در نهایت، با توجه به نتایج پژوهش الگویی مناسب برای کلاس های آموزشی کودکان دارای اختلالات اوتیسم ارائه شد.

کلیدواژه ها:

اختلالات اوتیسم ، آموزش و پرورش استثنائی ، رفتارشناسی اوتیسم ، کودکان اوتیستیک ، مراکز آموزشی