تبیین نقش خودرهبری بر سرمایه های انسانی کارکنان مراکز آموزش عالی: تحقیقی موردی درباره دانشگاه تهران

پژوهش حاضر با هدف تبیین نقش خودرهبری بر سرمایه های انسانی کارکنان مراکز آموزش عالی انجام شده است. روش پژوهش توصیفی- همبستگی و روش تحلیل از نوع مدل یابی معادلات ساختاری است. جامعه پژوهش شامل کارکنان هفت دانشکده پردیس علوم اجتماعی و رفتاری دانشگاه تهران به تعداد ۱۹۷ نفر بوده که با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای با اختصاص متناسب، ۱۳۱ نفر از آنان انتخاب شده است. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه خودرهبری ابیلی و مزاری (۲۰۱۴) با پایایی (۹۶/۰=α) و پرسشنامه سرمایه های انسانی نادری (۲۰۱۲) با پایایی (۹۶/۰=α) استفاده شد که روایی محتوا و سازه آنها نیز بررسی و تایید شد. به منظور تحلیل داده ها از آزمون های کولموگروف اسمیرنوف، تی تک گروهی، ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون گام به گام و مدل یابی معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج نشان می­دهد خودرهبری و سرمایه های انسانی کارکنان، بالاتر از حد متوسط بوده و خودرهبری (۷۱/۰r=) با سرمایه های انسانی کارکنان رابطه مثبت و معناداری (p<۰/۰۱) داشته است. نتایج رگرسیون گام­به­گام نشان می­دهد از بین مولفه های خودرهبری، استراتژی های رفتارمحور و تمرکز بر پاداش طبیعی ۶۶ درصد از سرمایه های انسانی را پیش بینی می­کند. مدل یابی معادلات ساختاری نشان می­دهد که خودرهبری بر دانش و مهارت های شناختی (۸۲/۰=γ)، مهارت های فراشناختی (۸۶/۰=γ) و شایستگی های عاطفی-ارتباطی(۹۵/۰=γ) تاثیرگذار بوده است.

کلیدواژه ها:

خودرهبری ، سرمایه های انسانی ، کارکنان ، مراکز آموزش عالی ، دانشگاه تهران