مفهومی نو از زبان شناسی کاربردی

دانش زبان شناسی کاربردی در طول تاریخ طولانی حیاتش زیر و بم های زیادی متحمل شده  است. آنچه در اینجا ترجیحا از آن به نام حرکت تکاملی زبان شناسی کاربردی یاد می گردد، در سال ۱۹۴۰ و با دیدگاه مثبت گرایانه (پوزی تیویست) از زبان شناسی کاربردی آغاز شد؛ اما در سال ۱۹۶۰، دانش زبان شناسی کاربردی به سمت مثبت گرایی فراگیر گرایش یافت و دوره موسوم به الگوی قالبی توسعه یافته از میان این تلاشها سر برآورد. سومین دوره مطالعات و تلاشهای زبان شناسی کاربردی به دهه ۷۰ تعلق دارد و اغلب به نام رویکرد واسطه ای یا الگوی چند زمینه ای شناخته می شود. تحقیق فراگیری زبان دوم مرحله بعدی تلاشها در زمینه زبان شناسی کاربردی را تشکیل می دهد. این مرحله در طول دهه ۸۰ رواج داشت. پنجمین مرحله مطالعات زبان شناسی کاربردی با عنوان ساختارگرایی در دهه ۹۰ پدیدار گشت. بالاخره دوره پایانی مطالعات زبان شناسی کاربردی از فعالیتهای پساساختاری اخیر نشات گرفته و هنوز هم به عنوان جنبه ای غالب که از طریق آن مطالعات انتقادی متعددی شکل یافته اند، مطرح است. نکته ای که نباید از ذهن دور داشت این است که زبان شناسی کاربردی یک زمینه علمی مسئله محور و مبتنی بر جهان واقع است. آخرین نکته اینکه مفهوم مطالعات انتقادی به ویژه زبان شناسی کاربردی انتقادی، مسئله ای است که مستلزم بررسی عمیق تر و تفکر بیشتر است.

کلیدواژه ها:

زبان شناسی کاربردی ، زبان شناسی کاربردی انتقادی ، پوزیتیویست ، مثبت گرایی فراگیر ، رویکرد واسطه ای ، تحقیق فراگیری زبان دوم ، ساختارگرایی ، پساساختارگرایی