وجهیت: از نشانه شناسی آموزشی-تربیتی و رهیاری نشانه شناختی تا زبان شناسی آموزشی-تربیتی و رهیاری هستی شناختی/زبان شناختی

هدف از پژوهش حاضر این است تا با رویکردی ترارشته ای در دنیایی ترامدرن (واژه ای برگرفته از سیف، ۲۰۱۷)، و با اتخاذ روشی توصیفی-تحلیلی، وجهیت را، که به طور کل گرا و یکپارچه در ارتباط با حوزه هایی مانند هیجان و بدنمندی است، در اختیار گرفته و نقش زبان و کاربست آن را در بافت های آموزشی-تربیتی، پرورشی، نهادی و حرفه ای مطرح کند. البته، این نقش از رهگذر میانجی گری فرایند و رشته ره یاری، و با دیدگاهی به انسان به مثابه یک کل، می تواند به سبک و مهارت های زندگی روزمره افراد نیز مربوط شود و مضامینی نظیر رشد، یادگیری، تغییر، تحول و حل مسئله را پوشش دهد. وجهیت، در اینجا به طور خاص، به نظریه وجوه بازمی گردد که از اصحاب وجه نشات گرفته و به نشانه شناسی گفتمان فونتی (۲۰۰۳)، و همچنین، به نشانه شناسی آموزشی-تربیتی گسترش یافته است. مطالعه پیش رو، در قلمرو نشانه شناسی گفتمان فونتنی (۲۰۰۳)، به بررسی وجهیت در بافت گفتمانی-تعاملی ره یاری پرداخته، که این امر ما را، از سویی، به سمت قلمرو نشانه شناسی آموزشی-تربیتی، و از سویی دیگر، در جهت ره یاری نشانه شناختی سوق می دهد. به علاوه، این نوشته همین کاربست از وجهیت در بافت ره یاری را به قلمرو زبان شناسی آموزشی-تربیتی و ره یاری هستی شناختی/زبان شناختی نسبت خواهد داد. درنهایت، پیشنهاد پژوهش حاضر معرفی دستاوردهایی حاصل از فعالیت ها و پژوهش هایی در راستای مطالعه پیش رو است که برخی از آن ها از این قرارند: خلق و معرفی الگوها، روش ها، گرایش ها و رشته های جدید دانشگاهی؛ خلق ظرفیت های انسانی؛ شبکه سازی در زمینه دانش؛ کارآفرینی و اشتغال زایی در حوزه های بسیاری ازجمله نشانه شناسی، زبان شناسی، آموزش و تربیت، علوم تربیتی، و جز آن.