خوانش زبان صناعی «نی نامه» مثنوی مولوی بر مبنای الگوی «قرائت تنگاتنگ» سلینا کوش

هدف این پژوهش، خوانش زبان صناعی «نی­نامه» مثنوی مولوی بر مبنای الگوی «قرائت تنگاتنگ» سلینا کوش است. رویکردی که افزون بر تفسیر جزئیات زبانی و روابط متقابل آن­ ها، تحلیل متغیرهای دیگری همچون بافتار، بینامتنیت، روایت و ژانر متن را نیز ضروری می­ شمارد. این مقاله، به شیوه توصیفی- تحلیلی می­کوشد به این پرسش ها پاسخ دهد که راهبرد شاعر در به کارگیری زبان صناعی در «نی­نامه» مثنوی چیست؟ و کارکرد هریک از صناعات در تحقق اهداف این متن و انسجام کلی آن چگونه است؟ نتایج نشان می­ دهد که صناعات به کار رفته در «نی­نامه» طی یک فرایند منسجم، در دو گروه کلی جای می­ گیرند:۱) مرتبط با «بشنو»؛ ۲) مرتبط با «نی». گروه نخست با افزایش موسیقی کلام، مخاطب را به «شنیدن» ترغیب می­ کند؛ اصل وحدت در کثرت و فناپذیری جهان اضداد را به نمایش می­ گذارد و گروه دوم، جلوه ­هایی از «از خودتهی شدن»، هروله روح آدمی برای رهایی از قفس تن، مجازی­ بودن دنیای ما، غیر قابل درک بودن عشق و غیره را.

کلیدواژه ها:

الگوی قرائت تنگاتنگ ، سلینا کوش ، خوانش زبان صناعی ، مثنوی ، «نی نامه»