تبیین مدل ساختاری روابط بین خوشبینی و تاب آوری با بهزیستی روانشناختی بر اساس رضایت از زندگی در دانشجویان دارای نشانه های اختلال شخصیت مرزی

پژوهش حاضر با هدف تحلیل رابطه ساختاری بهزیستی روانشناختی بر مبنای خوشبینی و تاب آوری با میانجی گری رضایت از زندگی در دانشجویان دارای نشانه های اختلال شخصیت مرزی انجام گرفت. پژوهش حاضر توصیفی از نوع مدلسازی معادلات ساختاری بود. نمونه این پژوهش شامل ۵۵۴ نفر از دانشجویان دانشگاه علامه طباطبائی(۳۶۱ نفر زن و ۱۹۳ نفر مرد) بود که با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند و پرسشنامه بهزیستی روانشناختی(ریف، ۱۹۸۹)، پرسشنامه تاب آوری (کانر و دیویدسون، ۲۰۰۳)، پرسشنامه اختلال شخصیت مرزی(جکسون و کلاریج، ۱۹۹۱)، پرسشنامه خوشبینی(شییر و کارور، ۱۹۹۴) و پرسشنامه رضایت از زندگی(دینر و همکاران، ۱۹۸۵) را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از مدل ساختاری تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد خوشبینی (۱۹/۲ , t=۰۶/۰ r =)، تاب آوری (۲۱/۲۱ , t=۶۵/۰ r =) و رضایت از زندگی (۳۰/۷ , t=۲۳/۰ r =) با بهزیستی روانشناختی رابطه معنی داری دارند. همچنین خوشبینی (۵۰/۷ , t=۲۷/۰ r =) و تاب آوری (۳۰/۱۵ , t=۵۴/۰ r =) با رضایت از زندگی رابطه مثبت و معنی داری دارند. از طرفی نقش میانجی رضایت از زندگی در ارتباط بین خوشبینی با بهزیستی روانشناختی و تاب آوری با بهزیستی روانشناختی مورد تایید قرار گرفت(۰۵/۰ >p). با توجه به نتایج شایسته است آموزش تاب آوری و خوشبینی در فهرست برنامه های درمانی مشاوران دانشگاه قرار گیرد تا از این راهبردها برای افزایش افزایش رضایت از زندگی و بهزیستی روانشناختی بهره مند شوند.

کلیدواژه ها:

بهزیستی روانشناختی ، خوشبینی ، تاب آوری ، رضایت از زندگی ، اختلال شخصیت مرزی