بررسی وضعیت ترجمان دانش در علوم انسانی کشور

چکیده هدف: امروزه ترجمان دانش فرایندی است که دانش را از بی مصرفی به عرصه عمل منتقل می نماید. این پژوهش با هدف بررسی وضعیت ترجمان دانش در میان صاحب نظران علوم انسانی کشور به انجام رسیده است. روش شناسی:این پژوهش از نوع پژوهشهای پیمایشی- تحلیلی است. و جامعه پژوهش حاضر کلیه اعضاء هیات علمی گروه های علوم انسانی سراسر کشور از رشته های مختلف علوم انسانی می باشند  که بر اساس فرمول کوکران ۳۸۰ نفر از آن ها با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده آن پرسشنامه محقق ساخته بوده که بر اساس مدل ترجمان دانش انستیتو ملی تحقیقات نا توانی و باز توانی آمریکا طراحی گردیده و روایی آن به صورت صوری و محتوایی سنجیده شده است. جهت تعیین پایایی این پرسشنامه ضریب آلفای کرونباخ به دست آمده ۸۹% تعیین شد. روش های آمار توصیفی (تعیین فراوانی، میانگین، انحراف استاندارد و...) و آزمون های تی تست، آنوا، کای دو، همبستگی پیرسون و رگرسیون؛  برای تجزیه و تحلیل آماری مورد استفاده قرار گرفتند. یافته ها: نتایج حاصله از این پژوهش نشان دادند که ۸/۶۱٪ از اعضاء هیات علمی علوم انسانی کشور وضعیت منبع پژوهش، ۶/۵۶٪ از ایشان وضعیت محتوای پژوهش، ۳/۶۶٪ از ایشان وضعیت زمینه پژوهش، ۳/۴۶٪ از ایشان وضعیت محیط ارتباطی و ۹/۵۸٪ از ایشان وضعیت کاربران در ترجمان دانش علوم انسانی را در حد متوسط ارزیابی کرده اند؛ همچنین ۴/۲۲٪ از آن ها وضعیت ترجمان دانش در علوم انسانی کشور را به طورکلی متوسط دانسته اند. نتیجه گیری: براساس نتایج این پژوهش وضعیت ترجمان دانش در علوم انسانی ایران از دیدگاه اعضاء هیات علمی علوم انسانی کشور ضعیف است (۴/۷۳درصد). این موضوع نشان دهنده آن است که علوم انسانی اصولا با وجود نقش مهم و اساسی که در ایجاد تحول و بالندگی فکر، روان و رفتار افراد دارند، هنگام پیش آمدن مباحث کاربردی و عملی در مهجوریت و انزوا قرار می گیرند. انزوای علومی که دارای ماهیت انسان سازی هستند، آسیب های جبران ناپذیری را به بدنه درونی جامعه وارد می سازد. آسیب های روانی و اجتماعی که زمینه ساز بی سازمانی اجتماعی اند و به شکل مستمر و فزاینده ای ارزش های محوری جامعه را مورد چالش قرار می دهند.

کلیدواژه ها:

ترجمان دانش ، علوم انسانی ، مدیریت دانش ، کاربرد دانش