طراحی مدل خودتوسعه ای حرفه ای اعضای هیات علمی دانشگاه ها

مقدمه: امروزه موسسات آموزش عالی با چالش های زیادی از جمله انتظارهای فزاینده در مورد کیفیت برنامه های آموزش عالی مواجه هستند. توسعه حرفه ای اعضای هیئت علمی، کلید ارتقای کیفیت آموزش عالی است. لذا پژوهش حاضر با هدف ارائه الگوی خودتوسعه ای حرفه ای اعضای هیات علمی دانشگاه ها انجام شد. مواد و روش کار: روش پژوهش، کیفی و از نوع پدیدارشناسی بود. جامعه پژوهش، صاحب نظران دانشگاهی (اعضای هیات علمی) بودند. تعداد مشارکت کنندگان ۱۶ نفر بود که به صورت هدفمند انتخاب شدند، نمونه گیری تا رسیدن به اشباع نظری، ادامه یافت. به منظور جمع آوری داده ها از مصاحبه نیمه ساختاریافته استفاده شد. سوالات مصاحبه براساس مدل مفهومی مبتنی بر ادبیات ساخته شد. برای تامین اعتبار یافته های پژوهش از فرایند ساخت یافته نگارش و تحلیل یافته ها استفاده شد. داده ها، با استفاده از روش کدگذاری باز، محوری و انتخابی تحلیل شدند. یافته ها: در این مطالعه ۹ کد محوری در قالب مدل خودتوسعه ای حرفه ای اعضای هیات علمی شناسایی شد. اولین بعد مدل شایستگی های حرفه ای خودتوسعه ای بود، ابعاد تمایل به خودتوسعه ای حرفه ای، برنامه ریزی خودتوسعه ای حرفه ای، اقدام و اجرای خودتوسعه ای حرفه ای، عوامل فردی، فناوری و مجازی، سازمانی، بین المللی و محیطی دیگر ابعاد شناسایی شده مدل بودند. نتیجه گیری: یافته های حاصل از پژوهش حاضر نشان داد، خودتوسعه ای حرفه ای اعضای هیات علمی به صورت یک مدل یکپارچه مشتمل بر مجموعه عواملی است که در کنار یکدیگر، خودتوسعه ای را امکان پذیر می کنند.

کلیدواژه ها:

Profestional self-development ، faculty members ، phonomenology ، خودتوسعه ای حرفه ای ، اعضای هیات علمی ، پدیدارشناسی