تاثیر زوج درمانی دلبستگی محور بر صمیمیت، رضایت جنسی، همدلی و خودافشاسازی زناشویی زنان دارای تعارض زناشویی

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر زوج درمانی دلبستگی محور بر صمیمیت، رضایت جنسی، همدلی و خودافشاسازی زناشویی زنان دارای تعارض زناشویی شهر اصفهان بود. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل همراه با مرحله پیگیری ۲ ماهه بود. جامعه آماری کلیه زنان متاهل دارای تعارضات زناشویی مراجعه کننده به مراکز مشاوره و خدمات روانشناختی شهر اصفهان در سال ۱۴۰۱ بودند. در مرحله اول با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند تعداد ۳۰ نفر دارای تعارضات زناشویی بودند، انتخاب و سپس به شیوه تصادفی ساده در یک گروه آزمایش(۱۵ نفر) و یک گروه کنترل(۱۵ نفر) جایگزین شدند و به پرسشنامه تعارضات زناشویی ثنایی ذاکر و همکاران(۱۳۸۷)، مقیاس صمیمیت زناشویی تامپسون و والکر(۱۹۸۳)، پرسشنامه­ رضایت جنسی برای زنان مستون و تراپنل(۲۰۰۵)، مقیاس همدلی اساسی جولیف و فارینگتون(۲۰۰۶) و پرسشنامه خودافشاسازی زناشویی وارینگ و همکاران(۱۹۹۸) پاسخ دادند. اطلاعات نیز از طریق آزمون تحلیل واریانس آمیخته و آزمون تعقیبی بنفرونی و با استفاده از نرمافزار SPSS-۲۶ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد درمان مذکور در مرحله پس آزمون و پیگیری نسبت به گروه کنترل اثربخشی معناداری بر صمیمیت، رضایت جنسی، همدلی و خودافشاسازی زناشویی زنان دارای تعارض زناشویی داشته است(۰۵/۰>P). زوج درمانی دلبستگی محور میتواند به عنوان یک شیوه درمانی مناسب برای بهبود صمیمیت، رضایت جنسی، همدلی و خودافشاسازی زناشویی زنان دارای تعارض زناشویی در مراکز مشاوره و خدمات روانشناختی به کار برده شود.

کلیدواژه ها:

attachment-based couple’s therapy ، empathy ، intimacy ، marital conflict ، marital self‐disclosure ، sexual satisfaction ، تعارض زناشویی ، خودافشاسازی زناشویی ، رضایت جنسی ، زوج درمانی دلبستگی محور ، صمیمیت و همدلی.