الگوی تصمیم گیری مشارکت متقابل استارتاپ ها و سرمایه گذاران خطرپذیر

هدف: سرمایه گذاران خطرپذیر، در تعامل با شرایط عدم اطمینان، توانمندی های منحصر به خود را دارند. با وجود افزایش سطح ریسک در عصر توسعه استارتاپ های نوآورانه و مبتنی بر فناوری های نوظهور، مشکل سرمایه گذاری در این حوزه های نوظهور و استارتاپ ها، مسئله استراتژیکی برای سرمایه گذاران خطرپذیر است و به ارزیابی و تحلیل همه جانبه در این خصوص نیاز دارد. نیاز به معیار و الگویی برای تشخیص گزینههایی با پتانسیل موفﻘیت بیشتر از میان انبوه استارتاپ ها، مسئله ای چالش برانگیز است که این پژوهش در پی دستیابی به پاسخ و ارایه راه کاری برای آن است. بر این اساس، هدف اصلی پژوهش حاضر، تدوین معیارهایی برای تشخیص استارتاپ های با پتانسیل زیاد برای سرمایهگذاری است.روش: در این پژوهش، ضمن همکاری و تعامل با ۱۰ خبره در صنعت سرمایه گذاری خطرپذیر، به پرسش اصلی پژوهش پاسخ داده شد. ابتدا به استخراج مولفه های همکاری از طریق مطالعات کتابخانه ای اقدام شد؛ سپس مولفه های استخراج شده، بر اساس تحلیل مارکوفی، میانگین مدت زمان تحلیل های چندبعدی در تصمیم گیری ارزیابی و تحلیل شدند. سپس بر اساس یافته های تحلیل مارکوفی، ارزیابی و غربالگری دو بعدی عامل های شناسایی شده بر اساس روش دلفی فازی انجام شد.یافته ها: بر اساس یافته های پژوهش، از میان ۶۲ شاخص مشارکت متقابل میان سرمایه گذاران و استارتاپ ها، ۴۱ شاخص کلیدی و ۲۱ شاخص غیرکاربردی شناخته شد؛ سپس بر اساس روش FBWM  ارزیابی و ارزش گذاری شاخص ها انجام گرفت.نتیجه گیری: مدل حاصل روی شش استارتاپ موفق در زمینه جذب سرمایه با استفاده از مولتی مورای فازی بررسی شد و در نهایت، این مدل، رتبه بندی هر شش استارتاپ را برای اولویت سرمایه گذاری ارائه داد.

کلیدواژه ها:

ارزیابی سرمایه گذاری ، روش فازی بهترین بدترین ، سرمایه گذاری خطرپذیر ، زنجیره مارکوف