بررسی فیتوشیمیایی اسانس اندام های مختلف و صمغ گیاه دارویی Dorema ammoniacum D. Don. جمع آوری شده از بیرجند
سال انتشار: 1401
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 183
فایل این مقاله در 12 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_ECOPH-10-3_001
تاریخ نمایه سازی: 8 اسفند 1401
چکیده مقاله:
وشا (Dorema ammoniacum D. Don.) گیاه دارویی چندساله از خانواده چتریان می باشد. پراکنش وشا در مناطق مرکزی و شرق ایران شامل استان های یزد، اصفهان، کرمان، سمنان و منطقه خراسان و نام های محلی آن وشا، کندل و کما-کندل می باشد. در طب سنتی ایران شواهدی از اثرات ضد تشنج و ضد التهاب صمغ ترشح شده از ریشه و ساقه آن بیان شده است. در این تحقیق ریشه، ساقه، برگ، گل و صمغ وشا در بهار سال ۱۳۹۸ از شهرستان بیرجند در استان خراسان جنوبی جمع آوری گردید و پس از خشک شدن نمونه ها، اسانس آن به روش تقطیر با آب استخراج گردید. جهت شناسایی ترکیبات اسانس از دستگاه های گاز کروماتوگراف (GC) و گاز کروماتوگراف متصل شده به طیف سنج جرمی (GC/MS) استفاده گردید. بیشترین بازده تولید اسانس برای صمغ گیاه با مقدار ۱/۰ درصد و کمترین آن برای ریشه با مقدار ۰/۲ درصد بدست آمد. در طی تجزیه و تحلیل اسانس ها، ۷۳ ترکیب در اندام ها و صمغ شناسایی گردید. در اسانس ریشه، ساقه، برگ، گل و صمغ وشا به ترتیب ۹۰/۲، ۹۶/۱، ۹۱/۸، ۸۶/۱ و ۸۸/۶ درصد ترکیبات کل اسانس شناسایی شد. زد-سابینن هیدرات، ۲-ای-۶-ای فارنزول، الیمیسین و ان-هگزاکوزان به عنوان ترکیب های مشترک بین تمام اسانس ها شناسایی گردید. یکسری ترکیبات بیسابولنی تک حلقه ای مانند آلفا-بیسابولول، ضد-آلفا-بیسابولن، بتا-بیسابولن، ار-کورکومن و ار-دی هیدروتورمرون در اندام های مختلف وشا شناسایی گردید. درصد ترکیبات بیسابولنی شناسایی شده در اسانس های مختلف وشا به ترتیب ۳۵/۵ درصد برای ریشه، ۳/۴ درصد برای ساقه، ۱/۴ درصد برای برگ، ۱۴/۵ درصد برای گل و ۸/۵ درصد برای اسانس صمغ می باشد. بیشترین ترکیبات شناسایی شده از اسانس وشا منطقه بیرجند ترکیبات سسکوی ترپنی بودند.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
محمد نورانی یزن آباد
دانشجوی دکتری، گروه علوم باغبانی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
محمد تقی عبادی
استادیار، گروه علوم باغبانی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
الکساندر کرافورد
استاد، گروه علوم باغبانی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
مهدی عیاری نوش آبادی
استادیار، گروه علوم باغبانی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :