مقایسه تاثیر خودگفتاری آموزشی و انگیزشی بر عملکرد و یادگیری مهارت های هندبال

عوامل روانشناختی از قبیل خودگفتاری در توسعه مهارت نقش دارد. هدف این پژوهش مقایسه خودگفتاری آموزشی و انگیزشی بر عملکرد و یادگیری مهارت های پایه هندبال در دانش آموزان دختر شهر کرج بود. پژوهش حاضر کاربردی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود و از آزمون های پاس کاری با دیوار و پرتاب پنالتی زین در هندبال استفاده کرد. نمونه های پژوهش را ۶۰ دانش آموز دختر مدارس متوسطه شهر کرج (۱۳ تا ۱۸ سال) تشکیل دادند. آنها به صورت در دسترس انتخاب شدند و به-صورت تصادفی در سه گروه خودگفتاری آموزشی، خودگفتاری انگیزشی و کنترل قرار گرفتند. آزمودنی ها به مدت شش هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه ۴۵ دقیقه، مهارت های پایه را در سه بلوک، هر بلوک شامل ۱۰ کوشش اجرا کردند. آزمودنی ها قبل از اجرای تکلیف، در گروه خودگفتاری آموزشی از عبارات "بدن صاف"، آرنج صاف" برای پرتاب و "دقت کن و یارت را ببین" برای پاس و در گروه خودگفتاری انگیزشی از عبارات "حالا" برای پاس و "محکم" برای پرتاب استفاده کردند. نتایج تحلیل واریانس درون گروهی با اندازه گیری تکراری، تحلیل واریانس مرکب و تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد که در مقایسه با گروه کنترل، خودگفتاری آموزشی و انگیزشی بر عملکرد و یادگیری مهارت های پایه هندبال تاثیر معناداری دارد (۰۵/۰P≤) ولی بین دو گروه تجربی تفاوت معناداری وجود ندارد (۰۵/۰P>). خودگفتاری فارغ از نوع آن با تغییر جنبه های شناختی، عاطفی و رفتاری، اثر تسهیل کننده ای بر انگیزش و به تبع آن، عملکرد دارد. بنابراین خودگفتاری می تواند با جلب توجه فراگیر به تکلیف مربوط، عناصرکلیدی الگوی مهارت را تحریک کند و موجب بهبود مهارت ها شود.

کلیدواژه ها:

خودگفتاری آموزشی ، خودگفتاری انگیزشی ، مهارت های هندبال