واکاوی ساختار معماری و تزئیناتی بقعه شیخ صفی الدین اردبیلی و نقش آن در هنر معماری اسلامی ایران

بقعه شیخ صفی الدین اردبیلی به عنوان یکی از با شکوه ترین جلوه های تزئین در معماری دوره اسلامی ، شامل مجموعه منحصربفردی از آرایه های گوناگون تزئینی است . بدین منظور قدرت و نجابت معماری صفوی بی شک به بهترین صورت در بقعه شیخ صفی الدین اردبیلی تجلی کرده، که از نظر معماری و هنر های اسلامی دارای اهمیت و ارزش خاصی است . این بقعه از آثار قرن هفتم هجری بوده و به تدریج توسعه و گسترش یافته و به وضع فعلی درآمده است . یکی از بزرگترین مقابر جهان و مجموعه ای از آرامگاه های بزرگان، مشایخ و سلاطین صفوی و فضاهای آیینی و عبادی در دو سبک آذری و اصفهانی است که نخستین بار شاه طهماسب آن ها را به صورت مجموعه واحد در آورد و بعد ها شاه عباس بناهای مهم دیگری به این مجموعه افزود و باعث اصلاحاتی در آن شد. سابقه بخش هایی از این بنا به دوره خود شیخ صفی الدین اردبیلی (۶۵۰-۷۳۵)، عارف شهیر ایران و فرزندان وی ، شیخ صدرالدین موسی و سلطان علی معروف به خواجه علی سیاهپوش می رسد. در این راستا هدف از انجام این پژوهش ، با روشی میدانی و توصیفی - تحلیلی و با تکیه بر متون کتابخانه ای ، به ارزیابی تاریخ ساخت ، تغییر و توسعه بقعه و مجموعه هایش و همچنین بررسی اهمیت و ارزش معماری و هنری آن می پردازد.

کلیدواژه ها:

شیخ صفی الدین اردبیلی ، هنر ، تزئینات ، معماری اسلامی .